Güvenmek

• 5 Nisan 2016 Salı 13:48:53

Bu sabah Ulusal TV Kanallarımızdan birinde halkımızla sokakta yapılan bir röportajı izliyorum. Güven üzerine yapılan bu röportajda insanlara başkalarına güvenip güvenmedikleri soruluyor. Röportaja katılanların ekseriyeti insanlara hiç güvenmediğini söylüyor. Bu röportajın yapılma nedenini ilgili TV kanalı dünya genelinde yapılan bir anket sonucuna bağlanıyor. Bu araştırmaya göre Dünya genelinde güvensizlik almış başını gidiyor. Daha üzücü olanı ise bu konuda en yüksek oran her zaman ki gibi bizim milletimize ait. Türk Halkı birbirine hiç güvenmiyor. Bunu kendisine uzatılan mikrofonlara da ifade etmekten çekinmiyor.

Aklıma şu düşünce geliyor. Kimse kimseye güvenmiyorsa, kimse kimseye güven vermiyor olmalı. Bu güvensizlik ikliminin dünya genelinde olmasının ve ülkemizde tavan yapmasının nedenlerini Sosyolog ve Psikologların iyi değerlendirmesi gerekiyor. Zira toplum Ruh sağlığımız pek iç açıcı görünmüyor.

Bir TV kanalı Türk Halkı en çok kime güveniyor diye bir anket yaptırıyor ve bu ankette sondan ikinci sırada Basın yer alıyorsa, son sırada yer alan Siyasetçilere Türk Halkı hiç güvenmiyorsa, sizde benim gibi kime güveneceğinizi şaşırırsınız.

Güven Piramidinde en tepede elbette aile bulunuyor. Ailelerimiz istisnalar olsa da genel manada en güvenilir yapılar. Ondan sonraki tüm yapılar menfaat ve yarar orjininde hareket ediyorlar. Bunlara olan güveninizde menfi değerler ön plana çıkıyor. Bireyler kişilikleri ile ön plana çıkamadıkları ve müspet değerleri ile umuma örnek olamadıkları için, faydacı davranış şekilleri geliştiren insanlarla birlikte güven problemi kaçınılmaz oluyor.

Çevrenize şöyle bir bakın otobüste oturarak seyahat eden gençler kimse için yerinden kalkmıyor. Yiyenim bile evlerine gittiğimde amca bana ne getirdin diyor. Bir şey getirmemişsem bana karşı tavrı değişiyor. Örnekleri çoğaltmak mümkün. Sevgililerin bile beklentileri çok yüksek! Bu yüksek beklentiler karşılanmadığında adı güvensizlik konuyor.

Yaşı benim gibi olanlar veya köyde yaşayanlar çok iyi bilirler eskiden evlerin kapıları kapanmazdı. İnsanlar çoluğunu çocuğunu bir yere giderlerken gözleri arkada kalmadan başkalarına emanet edebilirlerdi. Sanayi toplumuyla beraber çok şey değişti. Üretmek ve üretileni tüketmek üzerine kurulmuş bir düzende, tüm değerler erozyona uğradı.

Evet güvenmiyoruz, güvenmemekte de çoğu zaman haklıyız. Acaba diyorum hep bana Rabbena diyen bu yapımızla biz kimlere güven veriyoruz? Şüphesiz empati yapabilecek bir vicdandan Dünya İnsanları olarak sürekli uzaklaşıyoruz. Bu yüzden yüzlerimiz gülse de iç dünyamızda çok mutsuzuz. Kimseye güvenemiyoruz.

Güvende Vermeli

İnsan bazen azalır,
Bazen artar azizim!
Yıkanamaz kokar!…
Tok yatar aç kalkar!
Bazen kızar azizim!
Sevincinden coşar,
Üzüntüden bolca ağlar,
Bizce İnsan yalnız,
Parfüm kokmamalı,
Güvende vermeli azizim.

İkram Gökhan Akcebe

Saygılarımla.