Yalnızlar dedi, en son eve girenler onlar,
Kaybolanlar ki şehri en iyi tanıyanlar..

En zor olanı yaparak
Kendine rağmen ayakta durabildi,
Yaşanılanlar diye fısıldadı,
Çok da önemli değil,
Biten hiç bir şey önemli olamaz.
Ama asıl soru şuydu ne zaman bitecek..

Elinde poşet,
Poşetin içinde kaşarlı poğaça ve alman pastası,
Gecenin son demlerinde ,
Müezzinin de eli kulağındadır okudu okuyacak ,
son sigarasını çıkararak paketin içinden,
buruşturup attı paketi sağındaki binanın bahçesine.
Sigarasını yaktı , derin bir nefes aldı.
Mutlu oldu o an nefes alabilmek güzel,
yürüdü sanki hiç bitmeyen bir sokak
kıvrım kıvrım kıvrılan, ayaklarının altından akıyormuş hissi veren
..
Sigarası bitti.
Ama neyse ki eve gelmişti.
Anahtarlarını arıyordu ceplerinde , ama telaşsız sakin yavaşça..
Biri otomata bastı açıldı kapı.
Kafasını kaldırdı yukarı baktı bir şey göremedi ,
Sağına ve arkasına da ..
kimsecikler yok.
yoksa?