Gene bu gece hüzünlüyüm.
Öyle ki acı her yanımı kaplamış, sanki beni bütün benliğimle kuşatmış. Gene bu gece hüzünlüyüm; öyle ki çevremde bulunan ahaliden utanmasam ağlayacağım.

Artık insanlık öyle bir noktaya gelmiş ki: her gün acı, her gün felaket, her gün yıkıntı... Haberleri artık dinlemek bile istemiyorsun, o derece. Her zamanki gibi evde oturup arada face’de dolaşırken bir de ne göreyim; bu defa da dost Pakistan’da, parkta çoğunluğu sevimli çoluk çocuğun içerisinde, kalabalığın arasında bombalar patlatılmış ve en son bilgiye göre 58 masum hayatını kaybetmiş. Toplam 280 insan da yaralanmış.

İçim yanıyor ve ben duygulu, berbat bir vaziyetteyim; dokunsalar ağlayacak gibiyim. “Ya Rabbi,” diyorum kendi kendime, “sana sığındım ya Rabbi, bu nasıl bir zulümdür?” Dünyayı kasıp kavuran bu terör hadiseleri her gün farklı bir yerde, farklı bir ülkede sadece ve sadece masumları tüketiyor. Masumlarla beraber yüreklerimizi de tüketiyor, insanlığımızı da tüketiyor. Sana sığınıyorum Allah’ım; bu zulmü yapanların bunu yanlarına bırakma, ne olur.

Bugün insanlık tüketiliyor, masumlarla beraber... Bugün yüreklerimiz tüketiliyor. Ölen masumların ahları Arş-ı Âlâ’yı titretiyor. Bugün vicdanlarımız kararıyor, alın yazılarımız gibi; katılaşmış kalplerimizin karardığı gibi...

Bugün insanlık yeniden bitti; telafisi olmayacak hatalarımızın, günahlarımızın arasında yeniden yitti.

Bu gece gene çok hüzünlüyüm; tenha bir yere geçip saatlerce ağlamak istiyorum, o derece... Artık “yeter” deyip Cenâb-ı Allah’a yalvararak ağlayacağım. Ölen onca masuma ağlayacağım, kararan vicdanlarımız için ağlayacağım...

Kendimi bile sorgulamadan, men etmeden saatlerce ağlayacağım...

ALİ RIZA COŞKUN
(28.03.2016)