01.03.2013 gece-01:01

İçimde öylesine deli akan bir nehir var ki;
uçsuz bucaksız okyanuslara doğru karışan ve yok olan...sanki okyanuslara karışınca tüm acılar, hüzünler yok olacak gibi. Delicesine bir hızla okyanuslara karışırken, tüm kirlenmişliklerden arınıyor sanki...Huzura kavuşur, tuhaf bir dinginlik hisseder gibiyim. Ama ya okyanusları kirletir de dünyayı yaşanmaz hale getirirse diye bir korku sarar içimi…Vazgeçerim tüm bunları düşününce. Ama neye yarar.!!!Biliyorum dünyada yaşanan kirliliği hiç bir şey yok edemez. Benim ki, sadece kendimi kandırmak gibi bir şey. O kadar çok kirlendik ve kirlettik ki,
nasıl temizleniriz inanın bilmiyorum. Her gün televizyonlarda akan kanı duymaktan, anaların çığlıklarını dinlemekten, hala hiçbir şey olmamış gibi saçma sapan programlarla insanların uyutulmasından ve gündemin değiştirilmesinden ,her geçen gün artan kız erkek demeden çocuklara yapılan taciz ve tecavüzlerden, çocukların kaybolup ,öldürülmesinden ,kadınlara yapılan şiddetten artık tiksiniyorum. Yeter artık diyen çığlıkları duysunlar artık. Kendi içimdeki çığlıkları susturamıyorum…Nasıl bu kadar çabuk bu kirlenmişliğe alışır olduk. Normal karşılar olduk. Sevdiklerimiz birer birer ellerimizden kayıp giderken nasıl bu kadar kayıtsız kalabiliyoruz. Kim durduracak bu rezaleti. İçimdeki akan nehirleri bırak, okyanuslar bile temizleyemez bu kirlenmişliği. İşte beni korkutan da bu. Ruhum daralıyor artık. Bu acılar ne zaman sona erecek? Tüm bu soruların cevabı yok ben de. Kimsenin de vereceği cevabı yok bence. Yüreğim yanıyor elimden bir şey gelmiyor. Hangi dünyayı bırakıyoruz çocuklarımıza. Hep birlikte dünyayı, insanlığı kurtarmak için bir şeyler yapalım. Çok geç olmadan
yapalım ne yapacaksak. Çok geç olmadan…….
Savaşsız, huzurlu ve mutlu bir dünya bırakalım çocuklarımıza. Nehirler, okyanuslar, denizler tertemiz ,masmavi aksın. Çocuklarımız için….


Gönül Beyan
Emekli Öğretmen