Yetersizim seni sevmekte...
Bana göre uçsuz bucaksız bir çöl kadar büyük sevgim...
Ama sana göre ’hiç sevilmemiş bir kadınsın’.
Dünyada görebileceğim, hissedebileceğim, arzulayabileceğim, yegâne insandın benim için.
Belki de bu yaftadan dolayı ödemekteyim, hayatın faturasını ’yalnızlık’ olarak...
Ya da senden başka bir kadını kaldıramayacak kadar takatsizim, biraz da bencil.
Ya da sen yoksan, ben hiç yokum diyecek kadar cesaretli biriyim.
Hangisi doğru bilemem ama telefonumun ’Gidenler’ kutusunda sana yazılmış mesajlarla dolu.
Telefonda ’gidenler’ diye kayıt altına alınsa da, sana gönderemediğim gerçekler onlar.
İşte bu yüzden cesaretsizim sanırım...
İtiraf edemeyecek kadar.
Hatta bilgisayarlarda bulanan ’Geçmişi Sil’ butonu bulduramayacak kadar...

Sana, ağaçlar, dereler, çimler, hayvanlar, köyler, yaylalar, dağlar arasında yani doğal ortamlarda yazılmış bir şiirim yok.
Ben seni şehre göre sevdim çünkü...
Şehre göre yazdım şiirimi...
Kalabalıklar, betonların arasında uydurdum kafiyelerimi...
Sessizlik içinde değil, gürültünün tam ortasında sana konsantre oldum...
İsyankâr bir hava içerisinde kalemim kâğıtla buluştu.
Sonra kitap okumaya başladım. Sana en güzel kelimeleri, en güzel cümleleri bulabilmek için...
Ama Nazım kadar iyi ifade edemedim kendimi.
Cemal kadar iyi anlatamadım hayatımdaki kadını...
Tanpınar gibi huzurdan çok, huzursuzluğu işleyemedim.

Yetersizdim yani hayata karşı...
Yetersizliğimi, cümlelerimin sonuna üç nokta koyarak belli ettim.
Kimi fark etti bu durumu, kimi ise yazının güzelliği olarak kabul etti.

Şiirlerin muhtevası seni anlatır olduğunda yine yetersizdim; seni seviyorum diyemediğim gibi.
’Gibi’ kelimesini çok sever oldum mesela... Ve ’kadar’ kelimesini...
İsmini de sevmiştim zati; her boş bulduğum duvara adını yazar oldum.
Ama duvar da unutabiliyordu seni. Boyayı vurdular mı ne senden, ne de benden eser kalıyordu.
Benden başka herkes, her şey unutmayı öğrenmişti anlaşılan.
Yani yetersiz kalıyordum buna da, her şeye olduğum gibi...

Taner YAPKU
6 Ağustos 2008 Çarşamba