Paydası sıfır olan ikili ilişkilerde, eşitlik sağlamaya çalışmak gibiydi seni yaşamak. Dengelemeye çalışmak anlamsızdı, sende bir belirsizlik hali kol gezerken; yeşertmeye çalıştığım bütün umut fidanlarının, tek tek kuruduğunu izledim uzun bir süre. Daha yakından bakınca, netleşmeye başladı büyük resmimiz. Yaşanılanlar küçük ve önemsiz gibi görünse de; bir araya geldiğinde gittikçe belirgin bir hal alan, büyük resmi temsil ediyordu. Varsayımlar üzerine gelecek planları yapmak, ütopik bir dünyanın hayalini yaşamaktan öteye geçmezdi; bunun bilincine varmak için zaman geçmesi gerekiyordu sadece. Adına tecrübe kazanmak mı dersin orasını bilmiyorum, kazanıyorduk bir şeyler. Mutluluklar bizi kâra geçirirken; anlayıştan uzak, ego merkezli hâl ve hareketlerin sonucu olan tartışmalar ise zarara uğratıyordu.

Hayal kırıklığının dibini sıyırmak pahasına, tüm realitelere rest çekip; bir düşün peşinden koşan toy bir delikanlıyla aynı sona çıkan bu yolda, devam etmeli miyim? Yoksa boşlukta sallanan ellerimin, mutluluğu başka tenlerle aramasına izin mi vermeliyim…

Vazgeçmek bir kaçış gibi görünse de, aslında yeni ihtimallerle yeniden başlamaktır. Gerektiğinde vazgeçmeyi bilmeyenler zihinlerindeki karanlık dehlizlerde, gün ışığına ulaşmak ümidiyle yaşlanmaya mahkûmdur.