Artık ,Ne Güneşe inanıyorum ne de Ay’a güveniyorum… Dünya hepsinden kötü ,onu da anlamıyorum…Yavaş yavaş alçalan bedenime şaşıyorum… İndiğin topraklar günahkar, gezdiğin kaldırımlar suçlu, soluduğun hava lekeli, dokunduğun ağaçlar, bastığın çimenler ,gördüğün her şey kederli artık …


Susuyorum ! Üstüme çöken sessiz cümlelere soruyorum. Nereden geldiniz ve nereye gidiyorsunuz ? Bilmiyorum, bilemiyorum ! Lal kelimesini parçalara ayırıyorum, sonsuz sandığım sevgi duygusunu avuçlarımla arıyor, lakin bulmak ne mümkün.. Ağlıyorum ,sızlıyorum !


‘’ Ulan dünya ‘’ diyorum . Ama ne duyan var beni ne de gören. Ve ben yine ağlamaya devam ediyorum.. Kekeliyorum. Ah be insan ,sen ne yapıyorsun ! Ulan dünya dememe bakmayın ,insana sesleniyorum. Oysa dünyanın göz yaşlarına, mendil tutuyorum.


‘’ ey fareli köyün kavalcısı’’ [ ey şiir, ey sen ve sessizce küçülen insan ! ‘’ Eyvah’’ kelimesine az kaldı. İçinizde büyüyen nefret, vicdanınızda ölen hece, yüzünüzde sararan ecel, ter döken sevgiyi öldürmek için mi ? Yavaş yavaş dünya dizlerinizde sızlarken; yavaş yavaş sizden uzaklaşan güneş ve ay ölüyor hayallerinizde. Ne şiirlerinizde bir dize, ne nesir’lerinizde bir cümle kalacak.


‘’ zaman meczup kıymetlim’’ kıyamet nağraları ‘’Deli Petro’nun’’ kavalından yükselen sakiler, mecralarında haberler diz boyu yazılırken, alkış seslerine karışan canlar ölüyor. Sen susarken, yine sana ‘’ istiareler içinde kıvranan şâirândanım, şairkadınım ben’’ ama hepsinden çok şairinsanım ben, senin inadına…Senin adına …




‘’Amak-ı Hayal’’ budalası insan ! Yarınlarına ‘budala’ diye hitap ediyorsun, kendini ‘’Buda ‘’ sanırken ,bugünün dünyasına elem üstüne elem katıyorsun.









Berşah- Nurhan Doğrul