Şiirlerimde Üslubum

• 10 Mart 2016 Perşembe 11:04:32

Üslup şiirde kişiselliktir. Bir şiiri okurken altında adı olmasa da kime ait olduğu yazış tarzından, ifadelerinden, günlük olayları yorumlama biçiminden, kullandığı sanatlardan anlaşılmalıdır. Yazılan şiirlerde şairin düşünce, hayal, hisler ve heyecanları varsa ve çoğunluğunu kapsıyorsa o şair üslup sahibidir.

Üslubun oluşmasında, şairin edebiyat ve sanat anlayışı, cinsiyeti, psikolojik yapısı, eğitimi, dilsel özellikleri, mizacı, okuyucuya davranışı, cümle kuruluşu önemlidir. Değişik çeşitleri olmasına rağmen çoğunlukla sayılacak olan üslup biçimleri şunlardır.
Estetik, özensiz, özentili, okuyucuya bir resim sunan, sürükleyici, zarif, samimi ve diğerleri…

Kendi şiirlerime gelince büyük çoğunluğu bana ait bir üslubun varlığını işaret etmekte. Şiirlerimde günlük ve siyasi olaylara mizahi bir biçimde yaklaşım vardır. Genelde tasvirlere önem vererek iyi bir okuyucunun hayalinde bir resim oluşturduğuma inanıyorum. Samimi duygularımla, incitmemeye çalışarak yazıyorum. Şiirlerimin birçoğu da masal havasında oluyor.

Yaşam sürecimi belki herkes bilmeyebilir ama şiirlerimde yansıttığıma inanıyorum. Radyonun, televizyonun, internetin olmadığı bir zamanda çocukluğum geçti. Annem her gece aklında kalan hikâye ve masalları anlatırken babam ezberindeki şiirleri okurdu. Dünyanın kötülüklerinden ve sosyal yaşamdan uzak, hayatı bilmeyen bir insan olarak büyüdüm. Dünyayı tanıdıkça da hayal kırıklığına uğradım. Psikolojim bozulmaya başladı. Yalnızlığımı, sıkıntılarımı, gördüğüm, şahit olduğum olayları kendimce, düşüncelerimi de yansıtarak, kelimelerle resmetmeye çalıştım.

Afet Kırat adını görenler çok sert bir mizaca sahip olduğumu düşünebilirler. Aksine ezan adım Selime İnce’dir. Nazik ve iyi huylu… Bu yaştan sonra değiştirme şansım olsa hiç durmayacağım ama geç kaldım.

Edebi sanatlara önem veririm. Özellikle de ahenk sağlayan kafiyelerin gücüne inanırım. Ses benzerliklerini, ritmi, cinasları beğenirim ve fırsat olduğunda kullanırım. Genelde masalsı bir ifade kullanırım. Çocukken dinlediğim masallardan etkilenmiş de olabilirim. Hep kendimi anlatmamak için canlı cansız objeleri kullandığım çok olmuştur.

Masal üflermiş annem sararken kundağıma
Güle meftun bülbülün bitimsiz tutkusundan
Bin bir gece düşünü sürermiş dudağıma
Serpermiş üzerime yüz yıllık uykusundan
Kısa mutluluklar haricinde kendimi tam olarak mutlu hissedemediğim için şiirlerimde sahip olmaya çalışırım.

Kendim ile mutluyum başkasıyla işim yok
Sonu mutlu masalı çocukken saklamıştım
Şükrederim her şeye derdim olsa bile çok
Kimisini yıllarca tutup ayıklamıştım.
Geçmişimi, hatalarımı, üzüntülerimi, unutulur sandığım duygularımı bir türlü silemedim. Yazdıklarımdan da fark edilir çoğu zaman.

Dokunurdu ellerim geçmişin alevine
Nedense anlamadım ıstırap olduğunu
Hüzün çığları düştü mısraların evine
Göremedim yıllardır hep harap olduğunu
Elbette hep ben yoktum dizelerimde. Nice sıkıntı çeken, eziyet ve şiddet gören, hatta katledilen kadınları da anlattım bir kısmında.

Zamana mı aşka mı gelin kime inansın
Kınalı avucunda büyümekte umudu
Bekler çok olmasa da titreyen ışık yansın
Hüzzam beste çalmasın elindeki mum udu…
Biliyorum ki hepimiz bir gün yalan olacağız, bir süre sonra unutulacağız. Birçok şiirimde yine bu düşüncemi anlattım. Tek gerçek ölümdü benim için.

Varoluş nedenimdi şiir benim gerçeğim
kazandım sandıklarım meğerse bir talanmış
ellerimde soluyor dize dize çiçeğim
anladım ki şiir de benim gibi yalanmış.
Fazla uzatmayacağım, şiire kendimden çok değer verdim yıllardır. Benim için sağaltım olmaktan çıkmıştı.
Sevenlerim de var sevmeyenlerim de, doğaldır bu. Dostlarımın varlıklarına çok şükür. Sağlık problemlerim yüzünden biraz uzak durmaya çalışsam da sizleri okumaya çalışıyorum, yaşadığım sürede de takip edeceğim.
Biraz da olsa şiirlerimi anlatabildiysem ne mutlu bana…

Beğen