Fıtratımızda var muhtaçlık. Herkes herkese muhtaç kabul etmese de. Daha doğmadan başlamıyor mu muhtaçlığımız, acizliğimiz? Anne karnında elimiz kolumuz nasıl da mükemmel bir şekilde oluşuyor öyle. Ee ya mükemmel bir şekilde oluşmayan ele, kola, akla sahip olmayanlar? Bir çoğu nefes almaktan alıkoyuluyor ve kürtaj denilen iğrenç bir yöntemle daha gözü açılmadan kapanıveriyor. Sonra da İnsanız diye gerile gerile dolanıyoruz şu fani dünyada. İnsan düşünebilen varlık değil, olmamalı. Önce insanlığın kavramını değiştirelim bu acizliğimize çare arıyorsak. Mükemmel ele kola akla sahip olmayanlara nefesi çok gürüyorlar dedik de bir de buna izin verilenler(haşa) nefes alsın da nerde alırsa alsın yada bana dokunmayan yılan bin yaşasın da denilebilir bı duruma. Önce insanlık kavramının sonra aile anne baba kavramlarını içimize işlememiz gerek.
Bir rehabilitasyon merkezine gidip on dakika ağır zihinsel ve fiziksel engelli insanları görmem bunları yazdıran. Daha doğrusu gözümü açan. Bana beni öğreten. Onların gözümün içine bakışları elimi tutup bırakmamaları, kal derecesine sarılmalarını asla unutamam, unutmamalıyım. Kimi yirmi kimi elli yaşında ama hepsi daha çocuk. Ama hepsi İNSAN. Ah anneyim diye geçinenler vay size! Ömür boyu bir meleğin annesi olma fırsatını kaçıranlar vay size!!!
Onlar bakıma muhtaç, sevgiye muhtaç,gülen göze, anaya babaya muhtaç. İnsana muhtaç. İnsanlık onlara muhtaç. Engelleri aşıp gidelim ihtiyaçlarını karşılayalım. Allah için ne yapıyoruz bir düşünelim lütfen. Durumlarına oturup acımak değiş yapmamız gereken önce Rabbe şükredip onlara yardım eli uzatmak.