Gitti. Koparıp kalbimi ruhumu söküp gitti. Giderken beni de götürdü. Bedenim hariç, aklımı, ruhumu, kalbimi de alıp gitti. Arkasında bıraktığı enkazı görmedi. Ona ‘ yapma, bırakma, gitme ‘ diye attığım çığlıkları duymadan gitti. Belki de duydu ama duymamazlıktan geldi kim bilir. O bitti dedi, ben bittim. Ölüyorum be adam. Sensizlikle kavruluyorum adeta. Yanıyorum, cayır cayır. Nefes alamıyorum. Aldığım nefes sendin. Nefesim gitti. Ölüyorum. İçim çığlık çığlığa. Artık tüm vücudum isyan ediyor sensizliğe. Gökyüzü bile anlamış sanki, gittiğin günden beri güneş açmaz oldu. Kuşlar bile üzülüyor halime şakımıyorlar önceki gibi neşeyle. Artık dayanamıyorum be adam. Ailem yoktu. Herşeyim sen olmuştun. Babam, abim yeri gelince annem. Ailem oldun sen. Onlar gittikten sonra harap olmuştum. Bitmiştim. Seninle kalan küllerimden yeniden oluştum ben. Seninle hayata tutundum. Onlardan sonra ilk seninle güldüm be. Şu hayat seninle olunca ilk defa güzel geldi gözüme. Nasıl gidersin vanilya kokulum ? Nasıl beni yine yalnız bırakırsın. Nasıl yaşarım şimdi ? İnsan nefesi olmadan nasıl yaşar ? Bilmiyorum, doğrusu sensiz bir hayatı öğrenmekte istemiyorum be koca yüreklim. Ölüyorum adamım. Sensizlikte boğuluyorum ben. Göz altlarım mosmor. Ciğerlerim içmeme kızdığın sigara yüzünden isyan ediyor. Bir günde bir paket bitirir oldum senden sonra. Sensizlik beni ölüme sürüklüyor. Aldığım nefes batıyor. Konuşamıyorum. Sanki boğazımda cam kırıkları var. İçim kanıyor. Seninleyken su misali geçen zamanın, sensiz saliselerini sayıyorum. Haketmiyorum, ölürken beni de yanında götürmemeni. Ne olur gel karşıma bana bir şey olmadı de veya bunlar kötü, berbat bir kabus olsun. Uyanınca geçti, yanındayım de bana . Ben senden hiç biryere gitmedim ki , benden öyle kolay kolay kurtulamazsın de. Yine eskiden olduğu gibi tek bir sözünle mutlu et beni. O kaslı kollarınla sar, kollarının içinde kaybolayım. Vanilya kokunu içime çekeyim. Birtek senin kokunla uykuya dalardım ya hani, sen gidince bana uykular haram oldu. Sensiz bana herşey haram, herşey zehir. Neden gittin, neden dönmüyorsun hala ? Bittim artık ben. Bu hayatta herşeyimi teker teker kaybediyorum. Neden ? Ne yaptım ben bu hayata, neden bu intikam, neden bu acı ? Öyle bıktım ki kendimden. Seni özledim. En başta kokunu, gülüşünü, güldüğünde dudağının sağ üst tarafında oluşan gamzeyi özledim be sevdiğim. Dön bana, dön ki bitsin yangınım, sussun kimsenin duymadığı çığlıklarım. Çok seviyorum be, canımdan çok, kendimden çok. Keşke dönebilsen bana. Keşke yine sana en sevdiğin şekilde sarılabilsem, gülüşünden, gamzenden öpebilsem. Doya doya hasretimi gidersem. Ama olmuyor. Zamanı geriye alıp engelleyebilseydim o kazayı ne olurdu sanki böyle olmasaydı, yanımda olsaydın. Duymasaydı kulaklarım en son nefesini verirken bile bana seni seviyorum deyişini. Yalnış anlama seni seviyorum demen değil sorun, son nefesini vermen. Duymasaydı kulaklarım ne vardı annenin oğlum diye feryatlarını. Bu mezarında sabahladığım günlerden bir tanesi sadece. Artık annen beni bulamadığında direk mezarına geliyor. Her gün beraber ağlıyoruz mezarının başında. Gözyaşlarımızla süsleniyor üstüne atılan bu kara toprak. Sen gittiğinde annenin yaptığı şey daha bir yıktı beni, daha bir parçalandım, daha bir canım yandı be adamım. Belki kokusu üstüne sinmiştir deyip, sarıldı kokladı beni. O kadar canım yandı, o kadar bitap düştüm. Sen bensiz uyuyamazsın. Biliyorum çünkü önceden annen bize kızıp ayrı odalarda yatırdığında annen uyuyunca gizlice yanıma gelip sarardın beni koklardın. Annen bizi görünce kızamazdı ki, görürdü nasıl sevdiğimizi. Canımızdan öte. Sen beni nasıl yarım bırakırsın be hayatımın adamı. Dayanamıyorum yokluğuna, dayanamıyorum sensizliğe. Kara toprak seni benden aldı. Benim kalbimi, nefesimi aldı. Nefretle yaşıyorum hayatı hoş, buna yaşamak denirse. Senden sonra herşeyden nefret ettim. Sen benim mucizemdin. İntihar etmeye çalıştım. Sensiz ben neyleyim bu dünyada ? O kanlar içindeki halin, son sözlerin, kollarımda can verişin çıkmıyor aklımdan. Kurtardılar beni yine kavuşamadım sana. Sürekli sinir krizleri geçiriyorum. Açıkçası senden sonra hastane köşelerinde sürünüyorum bi bakıma. Artık dermanım kalmadı be koca yüreklim. Geçen sefer annen söyledi o, hala bizimle diye. Kendime çeki düzen vermemi istedi, beni böyle görmek istemezmişsin. Biliyorum onu, senin emanetini üzüyorum. Ama sensiz yaşamak haram bana. Allah’ıma her gün dua ediyorum. Canımı al diye. Neden hala yaşıyorum ? Ben zaten ölmüşüm gerçi. Seninle birlikte bende son nefesimi orada verdim adamım. Çok sevdim seni. Şimdi seninle her zaman geldiğimiz uçurumun başındayım. Mezarından zor ayrıldım. Her zamanki gibi. İçimde attığım çığlıkları haykırırsam belki rahatlarım diye düşündüm. Sence ? Nasıl rahatlarım ki ben sensiz. Bağıra bağıra ağlıyorum uçurumun kenarında. Atacağım bir adımla sana kavuşacağım belki. Sana, kokuna, gülüşlerine kavuşmaya bir adım. Kaç aydır sana kavuşmaya ilk defa bu kadar yakınım belki. ‘ Neden ‘ diye çığlıklar atıyorum. Harap haldeyim. Arkanda bıraktığın en büyük enkazım. Ayaktayım, kollarımı iki yana açtım. Ağlıyorum yine. Aylardır bıkmadan yaptığım tek şey. Bir adım koca yüreklim. Sadece bir adım sonra kavuşuyorum. Kokuna kavuşuyorum. Gülüşüne kavuşuyorum...