RÜZGAR GİBİ UÇTU YILLAR...

• 28 Şubat 2016 Pazar 00:31:49

27.02.16 /Kayseri

RÜZGAR GİBİ UÇTU YILLAR….
Elli yedi yıl önce dünyaya geldiğimde hayatın , bugünlere gelene kadar bana yaşattıklarını hayal bile edemezdim….Fakirdik,ayaklarımızda lastik ayakkabılar,sırtımızda belki hırkamız bile yoktu,ne et bulabilirdik,ne de meyve,daha bir çok şeyle birlikte..Sadece babamın aybaşında aldığı maaş günlerinde görebildiğimiz bu yiyecekleri ,şimdi düşününce neler yaşamıştık,neler….Okula giderken ,ayaklarımızın nasılda ıslanıp karnımızın ağrıdığı,okulda defterimin bittiğinde alamadığımızdan ,sayfaları silerek tekrar nasıl o sayfalara yazdığımı,masa olmadığından yerlerde nasıl ders çalıştığımı unutmam mümkün değil.. Ama en sevdiğim zamanlar ise kış akşamlarında mahalledeki tüm çocuklarla nasıl geç saatlere kadar el ele karda buzda kaydığımız.Yaz akşamlarında tüm komşularla çaylar demleyip ,o zamanlar bahçe dediğimiz parklarda çekirdek çitleyerek koşup oyunlar oynadığımız günler…..Ahh o günler…..Evet fakirdik ama mutluyduk…..Şimdi anlıyorum mutlu olduğumuzu tabi ki.Komşuluk,dostluk ,sevgi,saygı,yardımlaşma vardı…Ya şimdi…?? Çocukluğumda kaldı tüm bu mutluluklar….Büyüdükçe sorunlar büyüdü…Hayatın hesabı devreye girdi…Yıllar rüzgar gibi uçup gitti…Gençlik ayrı sorunlarla,yetişkin olduk çok daha büyük sorunlarla ,derken ellili yaşların üstüne çıktık, daha ağır yükler bindi omuzlarımıza……Şimdi teknoloji ile birlikte refah düzeyi yükseldi ama kime ?? Parası olana tabi…Ha bence parası olanda mutlu mu ?değil…Çünkü toplum olarak huzurumuz kalmadı….Ne günler geldi geçti,deldi de geçti inanın…Kime dokunsanız ,bin ah işitiyoruz….Kendi yaşadığın hayatın zorluğu bir yana,çevrende,yakınında bulunan insanlarda da hayatın yıktıklarını görmek,iç huzuru denen bir şey bırakmıyor insanda….Toplumsal güvenimizi kaybettik ne yazık ki…Tüm inandıklarımızın öyle olmadığını,doğru bildiklerimizin yanlış olduğunu hayat yüzümüze bir tokat gibi vura vura öğretti bize…
O günlerden bugünlere geldiğimde elimde ne kaldı diye düşünüyorum ve korkunç bir gerçekle sarsılıyorum…KOCAMAN BİR HİÇ…!!!!Otuz yedi yıl çalış çabala…Hayatında hiçbir şeyin istediğin gibi gitmemesi….hayal ettiğim hayatın bu olmayışı gerçeğini kabullenmek…!!!işte bu çok zor gerçekten..Yıllar rüzgar gibi uçup giderken , yaprak misali bilinmez bir yolculuğa ve zamana sürüklenmek…Bilmem ki,bu nasıl yaşamak ??Hayatın hesaplarına yenik düşmek tüm ümitlerimi yok etmedi desem yalan olur…Yenildim hayata karşı..Ve önünde saygıyla eğilerek bu yenilgiyi kabul ediyorum..En iyi öğretici hayat değil mi,zaten ? Bundan sonra hayata dair, tek bir plan yapmak istemiyorum…Yenildim hayat kabul ediyorum..Artık yıllar rüzgar gibi uçsa da uçmasa da ne fark eder .
Hayatımdan giden tüm sevdiklerim,içimdeki yaşama sevincimi ve enerjimi de alıp gittiler…Onlar olmadan hayata gülümsemek; yaşama huzurla ,mutlulukla devam etmek ne kadar zor ise yokluklarını kabullenmenin de bir o kadar zor olduğunu ne yazık ki yaşayarak öğreniyor insan..Kimsesizlik ve bir daha onları göremeyecek olmak,hasretlik ve özlem tüketirken beni,çaresizim gerçekten….Bütün bunlardan sonra hayatla nasıl baş edebilirim ki..!!!Dünyanın bu kadar çürümüşlüğü karşısında yok olmadan nasıl durabilirim ki…!!!
Daha ne kadar ömrüm var bilmem ama uçup giden yıllar karşısında boynum kıldan ince…Zamana dur demek imkansız…