KENDİ ADIMI KENDİM KOYDUM….

• 25 Şubat 2016 Perşembe 17:33:44

Sabah daha olmamış, güneş doğarım ama doğmam rengindeydi gök. Doğa en saf en temiz haline bürünmüştü. Adeta gelinliğini giyinip al kuşağının takılmasını bekleyen gelin gibi süzülüyordu. Güneş bile kıyamıyordu adeta bu tılsımı bozup doğmaya.
Bazı evlerin ışıkları bir bir yanıyor. Sessizliği sabahı evlerine buyur etmek isteyenlerin kapılarını açma sesleri bölüyordu.
Gün başlamadığından tek bir araç bile yoktu etrafta. Egzozlarından çıkan koku ile havayı daha kirletmemişlerdi. Camlarının önünde birer birer dışarıya bakan kadınlar görülüyor geri yok oluyorlardı.
Elindeki kitabını bitirip uykuya dalmanın huzuruyla gözünü açtığı bir sabaha daha “merhaba” diyerek yatakta gerindi. İçi huzurla doluydu kitabını yine bir günde bitirmişti. Çocukluktan kalma bir alışkanlıkta olsa kitabını bitirdiğinde gönlü huzurla doluyor uykuya daha rahat dalıyordu.
Öyle tutkuyla okuyordu ki bazen birkaç gün sürebilecek kitabı bir gecede okuyor uykuya öyle dalıyordu.
Birden çocukluğu geldi aklına
“şurda ne yazıyor hadi ya şurda pekiii burda”
Babasının sesi yankılandı kulaklarında ah…Ah babam!
Annesinin okuma hevesinin yarıda kesilmesinden midir nedir bilmiyordu ama anneciği daha o okula başlamadan onu öğretmenlik aşkıyla eğitmiş okullar açıldığında zaten okur yazar bir öğrenci olarak okula kaydettirmişti.
Gözü birden saate ilişti…Yine geçmişe ufak bir yolculuk yapmış , saatin nasıl geçtiğini fark bile etmemişti.
Camın önünde acaba ne kadardır duruyordu. İçeriye mis gibi bahar havasının kokusu dolmuştu. Yeni canlanan günü seyrederken her zaman bir an bile olsa geçmişe dalar giderdi. Güne merhaba demeyi hep sevdim….
Gün kirleniyordu işte korna sesleri, ayak sesleri ile dolmaya başlamış güneş üzgün bir halde aydınlatmaya başlamıştı evreni…
Yine de yeni güne “Merhaba”

DEVAMI GELECEK….