işte hücresel isyan günümüzde hepimizi çembere alıyorgibi,
gün geçmiyorki ünlü ünsüz bir yıgın yürek göçüp giderken bu dünyada çaresizligini foça etmesin içimize. bir bakıyoruz o veya bu kanserden ölüyor.....ölüm her şeyden var ama kanser bir başka ...ç aresizlikle sonu bekliyorsunuz ...tıp utanmalı bence bu yetmezligine.
çekip gidemiyorsunuz ötelere ,korku yanı başınızda umudsa ötelerde bir ufuk çizgisi bile yok .ne şarkılar dinlemek istiyor ruhunuz ,en ateşli sevişmeler anlamsız kalıyor .biliyorsunuz akıp gidiyor zaman sabah oluyor .akşam oluyor.geçip gidiyor kalan ömür .ne doçentleri anlıyor ne pröfösörleri ölüm ben geliyorum diyor.
ve bu ülkede koruyucu hekimlik pek bilinmeyince ancak hastalık ben varım diyorsa buluyorsunuz hastanenin kapısını. anlamı kalmıyor.belki yıllar sonra hücresel hastalıkarda anlamını yitirecek kronik hastalıkar sınıfına girecek. ama lakin şimdi eşcinsel saplantılar kadar anlamsız ve igrenç alıp gidecek umudu bu bela .en sevdikleriniz bir bir gözünüzün önünde göçüp gidecek doktorlar kaçacak hastayla ugraşmaktan çaresizlik zor şey çünkü
yazık kötü olacak her şey .anlamı kalmıyacak pröfösörlerin doçentlerin ,lokositlerin..