Ankara’ya yeni yerleştiğimiz zamandı. Alışverişlerimizi marketten yapıyor, ağır poşetlerle eve dönüyordum. Çalıştığım için alışverişleri ya iş çıkışı, yahut hafta sonları yapıyordum.
Komşularla bazen apartmanda karşılaşıyor iki üç laflıyorduk. Markete gidiyoruz diyorlardı ve kısa süre içinde de o kocaman poşetlerle dönüyorlardı.
Helal olsun ne çabuk dönüyorlar diye geçiriyordum içimden. Ben yavaşım yavaş..
Derken birgün bir komşu, market dönüşünüz nasıl oluyor dedi.
-Biraz sıkıntılı dedim, yol ve yükler beni yoruyor.
- Siz servis kullanmıyormusunuz,
- Hayır, ne servisi,
- Marketin, alışverişten sonra eve getiriyorlar.
Hiç farketmemiştim. Öyle telaşlı hareket ediyordum ki. Gene bir gün gidip alışverişimi yaptım. Insanları
Izledim.
Ben de poşetlerimle bindim.
Servis hareket etti . Şöför adresler dedi, herkes bir şeyler söyledi. Sustular sıra ben de.
-Alacalı 47 ye 9 dedim..
Adam döndü bana
-Olur abla, poşetleri de içeri kadar bırakırım !
Ben, yooooo teşekkür ederim ben çıkarırım, siz zahmet etmeyin dedim.
Adam bir tövbe estafurullah çekti !!
Ben de jeton düştü😱😃
Sadece cadde veya sokak, birde apartman numarası söylenmeli imiş.
Ben birde daire numaramızı söyledim ya😊
Adamı huylandıran o olmuş 😳😤😩
Her aklıma gelende gülerim kendime😃