Düşündüğümüz fikirler, yaptığımız eylemler ve de verdiğimiz kararlar o kadar değerli ki sırf bu yüzden dayanılmaz acılara katlanabiliyoruz. Bu çöplük için bunca yanmaya değmez derken bile hata aynı hata.

Beş milyar yıllık bir çölün içinde seksen doksan yıllık seraplarız...


İnsanoğlunun uygarlığı, en iyi şartlar altında bile kendisini bu çöplükteki bir bakterinin değersiz varlığına kadar düşürebiliyor. Kutsal varlıklar olmadığımızı kabul ediyorum. Ama hiç değilse bir işe yarasaydı evrimimiz. Aklımız bizi evrensel acılara sürükledikten sonra gelişip mutasyona uğramanın ne anlamı vardı?

Ya da tam tersi olmuş. Belki de zeki varlıklar olarak düşündüğümüz insan henüz o kadar ilkel ki sahip olduğumuz akıl gibi bir gücü kullanmayı beceremediğimizden bizim için bir acı kaynağına dönüşüyor. Sürekli!

Hep aynı şeyin eksikliğini hissediyorum. Söylentilere göre bilimde çok ileri gittik. (Bana göre onda bile hala ilkeliz. Çünkü yakıt olarak fosilleri kullanıyoruz hala.) Tek yanlı gelişimimiz, mutlu insan kolonileri yaratmamızı sağlamıyor. Henüz insanı çözememişken uzak gezegenlerin garip yapılarını anlama gayretindeyiz.

Küçücük bir virüs bir insanı öldürebiliyorken, üretilen ilaçlar yalnız koca bir servet elde etmek içinse: en önemlisi de kansere hala çözüm bulamamış olmamızın nedeni büyük ilaç devlerinin sermayesini sekteye uğratacağı içinse, bilimde ve insanlıkta ne kadar yükselmiş olduğumuzu varın siz düşünün.

Aslında dünyada insanlık adına pek bir şey kalmadığı için bilim bizim için bu kadar değer kazanıyor.
(Bir yandan da bilim düşmanı kaç milyar insan olduğunu düşünmüyor değilim.) Bana öyle geliyor ki birileri bizi oyalıyor. Hayır! Sadece küçük bir sınıfın dünyayı yönetme arzusundan olamaz. İnsan o kadar aptal değil. Yoksa tam olarak öyle mi? Tabi ya, aptal insanın aptal fantezileri.

Günay Aktürk