Pamuk gibi bembeyaz saçları,boncuk gibi mavi gözleri,elma gibi yanakları ile bizim mahallenin iyilik meleğiydi
adeta Melek nine. Melek demekle abartmış olmam gerçekten öyle biriydi...

Sokağın başındaki bakkalın yanından köşeyi dönünce bahçe içinde tek katlı bir evde otururdu.Eşini yıllar önce
kaybetmiş,çocuğu ise hiç olmamıştı.Evimin bekçisi dediği köpeği Dost ve Uyuşuk adında kendisi gibi pamuk görünüşlü kedisi ile yaşardı.

Bahçesinin dört bir yanı çiçeklerle doluydu mis gibi kokardı.Vaktinin bir kısmını sokak hayvanlarını besleyerek,
bir kısmını da çocuk esirgemede ki çocuklara örgü örerek geçirirdi.Ördüğü hırka, kazak, yelek , eldiven, bere, kaşkol gibi şeyleri gidip kendi elleriyle çocuklara giydirmekten büyük bir zevk alırdı.Aldığı mutluluk ve hazla eve dönerken bakkaldan aldığı horoz şekerlerini ve sakızları da etrafını saran mahallenin çocuklarına dağıtırdı.
Kimin ihtiyacı olursa Melek nine koşulsuz onun yanında olurdu...

Hatırlıyorum sevgiden, iyilik ve dostluktan yana hikaye ve masallar anlatırdı. Anlattığı her hikayeden mutlaka ders çıkaracağımız bir şeyler olurdu.Şimdi anlıyorum ki o zamanlar hafızama kazınan bu masallar hepsi birer öğüt niteliğindeydi.


Geçen gün ölüm haberini aldım.Çocukluğumun o iyilik meleği Melek ninenin hatıraları birbir gözümde canlandı.Başımı okşayıp elime uzattığı horoz şekeri ve sakızları geldi aklıma gözlerim dolu dolu oldu içim burkuldu.

Aç kapılarını cennet, dünyadan bir MELEK yoluna koyuldu...