Garip bir akşam siyahı.
Gölgesi zihnime vuruyor. İç içe girmiş karartılar unuttuğum adamın yüzünü hatırlatıyor. Yüreğimde unutamamış olmanın tuhaf pembesi var. Çok kötü bir kadınsın, diyor siyah çizgilere bulanmış aklım.
Ah aklım! Türlü oyunları çözememiş, onlarca kuru gürültüyü içine sindirmiş, dağılmış da toparlanmayı bilememiş aklım.
Yine sancılarım artıyor. Hatırladıkça dirilen bir ölünün sesi yankılanıyor içimde, ölmüyor.
Ah saklım!
Beni dibi görünmeyen bir kuyuya attılar. Yollarım bitmek bilmez çukurları saklar.Ayaklarımda yılların külfeti var. Hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.
Ben kimseyi tertemiz sevemeyeceğim.Bir gri leke kalacak aşkımın içinde.Ömür boyu silik bir hatıranın bıçağı duracak kalbimin sol kapağında.
Unutmayacağım.
Keşke hafızamın acılı sokaklarını tuzlasalar, uğrak duraklarında kayıp düşmesem keşke.
Keşke gözlerimi kapatıp ne yaparım, dediğimde sıkı sıkı sarıldığım anlar düşmese hatrıma.
Bir yola baş koyup, kaybolsam.

Bizi iki bilet kestiğimiz otobüste bulsalar.Ayrı koltuklarda aynı hayali düşlerken.

Öldürürler mi?

O hayal içinde beli bükük bir dünya kurmuştur, kırdı kemiklerimi.
Kalbini oydu.
İçi taş dolu bir yığın.

Ah acım!
Seni topraklı bir yolun sonunda bekleyeceğim. Kalbimde kesik bırakan hançer şarkısını dinleyeceğim.
Söyle, olur mu?


NURAY KAÇAN

İZMİR- 2016