Spastik Özürlülere Bakış (Empati ve Oya’nın oyuncak bebekleri )

• 2 Şubat 2016 Salı 00:05:35

Zaman zaman hüzünlenerek hatırladığım bir çocukluk hatıramı paylaşmak istiyorum sizlerle.
Henüz ilkokul dördüncü sınıfa gidiyordum o zaman oturduğumuz beşince kat evin bir alt katında yaşıyordu Oya annesi babası ve erkek kardeşi ile birlikte. Benden üç dört yaş kadar büyüktü fakat Oyanın bir derdi vardı doğuştan spastik özürlü idi baş hareketleri kontrolsüzdü ve konuşamıyordu.
Annesi bile zaman zaman onu anlamakta güçlük çekiyor ve beni çağırıyordu .
Gel bakıyım Ayşegül ,Oya ne diyor ne istiyor … diye tuhaf bir şekilde ben Oyanın dilinden çok iyi anlıyordum .sanki aramızda imkansızı başarmış bir telepati kurmuştuk ve empati Onun hareketleri çıkardığı sesler başkasına anlamsızdı belki hatta öz annesine bile fakat ben küçük çocuk aklımla nasıl bir empati kurduysam ben gayet net anlıyor ve annesine söylüyordum bunu hala ben bile çözebilmiş değilim…
Oyanın oyuncaklara çok merakı vardı zaman zaman bize gelirdi ve benim oyuncakalrımı annem Oyanın önüne dökerdi birlikte oynardık çoğu zaman Oya gülünce gözlerinin içi de gülerdi.
Benim pek çok oyuncağım olduğu için Oyanın bunlarla oynamasını severek izlerdim. Başını ve masum bebekler gibi hareket ettirdiiği ağzını burnunu izlemeyi Ona mutluluk verecek her tür oyuncağı benden çalmasını görmemezlikten gelirdim . Güya çalıyordu kocaman bebekleri gömleğinin içine sokuşturup evlerine kaçmasını neşeyle ama bir yandan da tuhaf bir buruklukla izlerdim.

Annesi daha sonra o çalıp götürdüğü oyuncakları geri getirirdi oya ise çoktan uykuya dalmış ve unutmuş olurdu onları…

Bir gün sabah apartmanda Oyanın o ne dediği belli olmayan şivesiyle feryatlarını duyarak kapıya koştuğumuzu dün gibi hatırlıyorum ev sahibimiz de aynı apartmanon üçüncü katında oturuyordu ve ev sahibimiz Avni amcanın bizlerden yaşça çok çok büyük oğlu Oyayı evin önünde oynarken apartmanın zeminine götürmüş ve ona cinsel tacizde bulunmuştu anlamak zor olmadı apartmandaki herkes aşağı koştu çünkü ve sapık da kaçmakta buldu çareyi ama Oya ağlıyordu ilk kez Oyanın ağladığını görüyorduk Oya ağlayınca ben de ağlamaya başlamıştım çünkü ben Oyanın gülen gözlerini o masum hallerini hep neşeli olmasını görmeye alışıktım.
Oyanın babası ve annesi ev sahibinin oğlu için mahkemeye başvurdular ve o evi terkettiler onlar taşınırken içime çöreklenen o hüzünü anlatamam Oyanın çok sevdiği o kocaman bebeklerimden bir tanesini ona son bir hatıra olarak uzatıp kucağına bırakmıştım sımıkı sarılmıştı yine bebeğe fakat bu kez gözleri gülmüyordu.Gözlerime çaktığı o son bakışı hiç unutmadım.
İşte toplumumuzda en olmadık ailelerin oğulları bile spastik özürlü bir kız çocuğunun durumunu fırsat bilip utanmadan pis bir yaratık gibi cinsel tacizde bulunabiliyordu kendisinin sonu ne olacaktı acaba .Hiç düşünüyormuydu. Bu sadece bir örnek yaşantımdan bir hatıradır toplumumuzda ne Oyalar var kimbilir ve insanlıktan nasibini almamış ne sapıklar yetişmektedir. Asıl özürlü olanlar tacizde bulunan veya özürlü diye küçümseyen alay edenlerdir.
Herkes bunu yaşayabilir tacizcilerin gün gelip öyle bir çocukları olmayacağını kimse garanti edemez veya bir felç geçirerek o duruma yakın bir hale düşmeyeceklerini bilemezler .Hayat bu bir saniye sonrasının garantisi yokken nasıl olur da böyle bir acımasızlık yaparlar .
Aradan uzun yıllar geçti şimdi nerededir Oya kim bilir.Hangi şehirde ne durumda dilerim çok mutludur iyidir.
O eski ev yolumun üzeridir her geçişimde dördüncü kata gayri ihtiyari bakıyorum hayal bile olsa Oya’nın o gülen gözlerini görebilmek için.

Ayşegül Aşkım Karagöz