benim de kedilerim vardı. Sonuncusunun adı Fincan'dı. ağabeyim koymuştu adını. Mahalle çocukları, hatta "çocuğu" ona işkence ede ede hasta etmişti. Biz tatile giderken, arabanın yanına geldi, bir kez olsun miyavlamadan kafasını hafifçe kaldırım taşına koydu, öylece gitmeyin der gibi baktı...

Sonra da zaten o gitti.

İnsanın hayvanlara bağlanması mı zor, onlardan kopması mı, bilemedim...

Güzel bir kesit olmuş, Tebrikler.

Teşekkürler iki dost...Sizi seviyorumm

Kavruk,içimizde yaşayan bir çok insandan biri gibi... Sadece adı insan adı değil. Günlük yaşamdaki Kavruk'lar ağlatmış olmasın seni sakın...Böyle istemsizce...

yaşamımızın her anı böylesine derin şeyler düşündürüyorsa,
sonuç ve sebep aramaya yöneltiyorsa
gören gözler ve bir de yazabilen bir kalemimiz varsa
ortaya bu derece okunası bir yazı çıkıyor işte...
yüreğine sağlık