Virane, yıkık, harabeden...farksız yüreğinden, iki damla umutla çıkmıştı yola... Denizin uçsuz bucaksız ihtişamı karşısında yudumlarken çayını, Yaşamla ölüm arasında dalgalar kadar sert, gelgitler yaşıyordu. Beyni ölüm çığlıkları atıyor, yüreği yaşam çığlıkları.. iki yol vardı önünde ya beynin sesine kulak verip yaşarken ölecekti. Yada yüreğinin sesine kulak verip, sevgisizligin, çaresizliğin, hayal kırıklıklarının...üstüne üstüne gidecekti...Hayata alaycı bakışlarla bakacak, inatla hayata gulumseyecekti... Denizin derin sularında kaybolmuş, inci tanesi kadar yalnız hissediyor, birşeylerin, birilerinin... Su yüzüne çıkarmasını bekliyordu sanki... Gözler dalgın, yürek bir o kadar ırakti bedenine...Tüm bu düşüncelerinden, "abi alman mi? sıcak, sımsıcak gevrek, kırık kalplere iyi gelir" sesiyle irkildi... Kafasini sesin geldiği tarafa usulca çevirdi. Karşısında elbisesi yamali, ayakları yalın, saçı dağınık... fakat gozleri sevgiyle, umutla bakan... ve tüm caresizliklerine rağmen gülümseyen dokuz on yaşlarında elindeki gevregi kendine uzatmış bir kız çocuğu duruyordu. Gevregi alırken "iyi geldi be çocuk" dedi. Cocugun Saçlarını okşayıp yanağına kondurduğu küçük buseyle tüm ruhu yeniden temizlenip can bulmuş üzerinde ki hayatın tüm yorgunlukları son bulmuştu. .. sanki. O artik tercihini yolunu seçmişti. Kim bilir belkide umutlarımıza, yaşama sevincimize, hayata dair yaşanacak tüm güzellikleri... Elimizle tutacak kadar yakınız...