öncelikle selam olsun hocam.
akşam üzeri yazınızı okudum ve çok da duygulandım aslında öncesinde seyrettiğim bir haber o kadar yüreğimi dağladı ki ve paylaşmak isterim.
güzel yurdumun güzel insanı kim olursa olsun canı yanarken, evinden yurdundan olmuşken az sorgulamıyor değilim hani: neden bu denli egosu yüksek insanlar olduk diye. hep tatminsizlik ve gözümüz yükseklerde. konuyu dağıttım.
altı yedi yaşlarında bir kız çocuğu ve evi bir şekilde yıkılmış. sokakta kalmış ailesiyle. o yıkıntı altında kitaplarını defterlerini bulma telaşında. ne başını sokacak bir evi var ne de yiyecek lokması.
defterinin birini buldu da gözleri nasıl parladı aniden.
hocam, yazalım ki yazmalıyız da çünkü bir şekilde hayatın yükünü atıp rahatlıyoruz.
Rabbim cümlemizin yardımcısı olsun yeter ki gönül gözümüzle bakalım etrafımıza: incitmeden, yermeden ve sevgi bürüsün kalpleri nefret yerine.
yüreğinize sağlık efendim.
saygılarımla hocam...