Zemheri Ayazı

• 13 Ocak 2016 Çarşamba 17:48:18

Bir gece
fırtınalı ve zemheri ayazında kalan bir kar gülü misali boynumu eğmiş yürüyordum ,
doğanın soğuk durgunluğunda,bir silüet belirdi gözümün yamacında hiç görmediğim bir görüntüydü
bir an tereddütle tedirgin oldum dikkatlerimi onun üzerine yoğunlaştırdığımda cismin kurt
veya çakal olduğunu düşündümse de ihtimal vermedim yürümeye
karar verdim yavaş yavaş ayak seslerime karışan seslerin
yakınımda olduğunu hisseder hale geldim,
az panik az korku olsa da düşüncelerim de sakinliğimi korumaya çalışıyordum
sanki geliyordu peşimden ve gittikçe yaklaşıyordu derken sesler çoğaldı
ve arkama bakmaya korkar oldum nefesini duyuyor gibiydim
kalp atışlarımın yükseldiğini hissediyordum hızlanmaya başladım
ama bir faydası olmadı aynı hızla takip ediliyordum
çok korktum ki anlatamam koşmaya başladım
karanlıktı gözümün önünü göremiyordum koşmam da bir çare etmedi
aynı hızda geliyordu ve beni yakalayabilirdi yakalamıyordu
buna da bir yandan seviniyor gibiydim yani benden daha hızlı
koşabiliyor ve geçebilirdi de geçmiyordu benimle oynuyor gibi
bir hali vardı daha hızlı koşmaya başladım daha hızlı derken
ayaklarım sanki yerden kesildi koşma hareketlerim durdu
uçuyorum uçuyorum uçmayı da biliyormuşum da sanki bilerek
uçmuyormuşum gibi hissettim kendimi ama iyi biliyordum ki
kanat ihtiyacı duymadan uçuyordum adeta uçarken birden
aydınladı sanki her şeyi net bir şekilde görüyordum ama
iyi biliyordum vakit geceydi ve üşüyordum korkularım da peşimden uçuyordu
sanki bulutların üstündeydik ,korkmaya başladım ve
önüme beyaz bulut geldi o bulutu içinden geçemedim uçuyordum ama bulut
geçit vermiyordu bir an yolun sonuna geldik dedim döndüm bir
daha baktım arkama ve peşimdekinin de karabuluta dönüştüğünü
gördüm önümdeki bulut ve arkamdan gelen karabulut beni sıkıyordu
çöktüler üzerime tonlarca ağırlık gibi ne sesim çıkıyordu
ne nefes alabiliyordum ne de kımıldayabiliyordum hareketsiz
bağırıyordum , çağırıyordum kimsecikler duymuyordu beni
kanterlerin içinde kaldığımı hissettim artık değişiyordum
dünyamı dedim kendi kendime demekki bizde böyle ölecekmişiz
ecel beni burda yakaladı derken son bir çığlıkla uyandığımı
hissettim yatağımdaydım oh be rüyaymış dedim ama ne rüyaa
seviniyorum ki anlatamam korkularım bitti peşimdekiler aniden
yok olmuştu sabah kalktığımda sanki günlerce sırtımda taş
taşımış gibi yorgun hissediyordum kendimi
ve düşündüm rüyalardaki karabasanlar
gerçek hayatın içindeki kötülüklerle sarmalanmış
bu bağlam da insan silüetleri yok olmuş
ve merhameti unutan ruhlarmı acaba.........