İçimde açtığın yara taze... Yandırdın canımı amacın buydu ya;yaktın işte... Mutlu olabildin mi ,gülebildin mi birinin acısı seni sevindirebildi mi? Yanmıştım ben zaten senin acıtman bu da nesiydi ki.Yanmadı hiç ,sivrisinek sokmasıydı sadece yokladı; geçti gitti...
Senin acı çekiyor ,demen için rol kesmiştim oysa ki. Canımın acısı çoktan ateşten kora dönmüştü benim. Ağır ağır iç geçirerek yanıyordu ,oysa ki bedenimin sol yanında küçücük yumrusunun içinde.
Senden önceydi aslında tüm acılar, zannetme sen açtın bu yaraları bende .Böbürlenme hiç ,gurur duyma kendinle...Yokluklar getirdi bu can yakışlarını bana, önce hava da bir yokluk kokusu sonra da yanmış can kokusu ...Tütsüydü aslında buram buram havaya katılan biraz oksijen içinde bedenime girip, bir karbondioksitlik gidişi vardı bende.Vedasız dı benim acılarım hoşgeldinsiz, sefasız...Davetsiz,yol yordam bilmezsiz...
Yanmıştım ben oysa ki çok zaman evvel yanıyorken bile için için kendime demedim yangınımı ,yanıyorken hiç söndürmeye teşebbüs etmedim alevi,harı. Yandım ben ,cız derken bile hiç çekmedim yüreğimi geri, yanacaksam eğer değenler uğruna yanayım. Sönmesin bu acı ki , değmeyenler tutuşturamasın yeni bir yangını...
Sen yakma canımı diye çoktan yanmıştım ben.Uğruna yanacaklarım vardı,onlar içindi bu acı , bu gözyaşı, bu el titremesi, göğüs sıkışması nöbetleri...