Adı adınla aynı olan galaksimde , meteor çiçekleri toplayacaktım belkide senin için.Sen gül yeter ki.Ağlarım ben ne fark eder dertli ya da dertsiz.Ne fark eder ki sebepli ya da sebepsiz ? Belki de dünyanın çekirdeğine kadar yol açacaktım sana.Tırnaklarımın kanaması pekte umurumda değilde zaten.Sırf o küçücük yüreğin üşümesin diye.Sen sev yeter ki.Ağlarım ben yerli yersiz.Zaten hep düşlerde kalmadı mı gülüşlerimiz.
Hadi bir kapı aç , adı sonsuzluk olsun.Orada buluşalım.Hadi üfle rüzgar olsun.Esen rüzgarda dalgalansın saçların.Burnumu titretsin kokun.Eğer bir acı daha eklenecekse dert defterime,kalemim yazmaz olsun.Ağır geliyor hatıralar ,hatırlanmaz olsun.Şimdi ben mil çektim gözlerime seni görmemek için.Gözlerim görmez olsun.Ve bilir misin her acıya doyamayışım da sen gelirsin aklıma.Ve ben ağlamaklı olsam da,gülmeye çalışırım yüzsüzce.Üstelik prangalarımı sürüklüyorum peşimde.Sanki bir diğer ucu da sende.Kılavuzsuz yollara vurdum kendimi şimdilerde.Issız bir okyanusu küçük bir salla geçen adamın umudu var içimde.Aykırı düşünceler yoldaşım oldu.Sense git gide düşmanlaşıyorsun gözümde.Hadi bir şey söyle hareket etsin düşünceler.Gitsin yada bitsin bu gece.Ruhumun bedenimden yavaş yavaş ayrılışı,intihar gibi gözükse de,aslında bir kurtuluştur benim için.Ve şu beynimin tavanını taşlayan askerlerini ,geri çek bir an önce.Ağlamıyorum işte.
Gözlerim hep kızarır benim böyle.Hem bundan sanane.
Sen yoksun...ve ben bu kadar üzüleceğimi bilmiyordum inan ki.Üzülmekle senin aranda bir yol var.Artık buna eminim.Oysa gözyaşlarımı da gömmüştüm son acıyla beraber.Nereden çıktı şimdi bunlar.Arkandan gülmekte anlamsız geliyor doğrusu ve de kahpece.Aldırış etmiyorum da artık geçici siluetlere.Ve seviyorum demeyi bir kenara bırak...Sevmekten korkar olduk.İhanete meyilli yollar yüzünden midir bilinmez.Sevdaya düşman olduk.Sen yoksun...ve ben yokluğunda boğulmaktayım.Oysa usta bir yüzücüydüm bir ara.Sen yoksun.Ve bundan sonra olmayacaksın da.