Gün bitiyor.

Şu sıralar karanlık korkutuyor beni.İç içe geçmiş karışık rüyalar görüyorum. Günlerdir yarım yamalak aldığım uykunun sersemliği üzerimde. Bazen boş evde odaların herhangi birine geçip kapının arkasına oturup hıçkırarak ağlamak istiyorum. Sebebi içimde o ölmek bilmeyen hiçlik...Başka hiçbir şey değil. O yetiyor hükümler verip sona gitmeye.

Baş ağrılarıma tahammül edemiyorum şu sıralar.Yan yana dizilmiş ilaç kutularından tiksiniyorum. İçtiğim suyun kanıma karıştırdığı acımsı kimyasal yüzünden ekşitiyorum yüzümü. Çok yoruluyorum. Beynimde çizilen senaryolar koşturuyor beni bir şehirden diğerine. Korkunç filmler izliyorum nefesimi daraltan. Gözlerimi karartan şarkılar çalıyor üst kattaki adam.

Seneler öncesine dönme isteği, çocuk kalma hayali hep,hep... Asla kazanamayacağım bir güven şuramda, şu tam sol kaburgamın altında...Kesik kesik, hırıltılı, daralarak...

Korkmuyorum. Ben üstümden basıp geçen o kirli ayaklardan sonra korkmuyorum kimseden. Fakat her gece birbirini tekrarlayan rüyalar görüyorum. "Bekle, bekle.."diyorlar bana. Parmakları kanıyor, gözlerini çıkarıyorlar.Bense ter içinde uyanıyorum buz tutan odada.

Biliyorum, şu gelecek dediğimiz telaşlı yarın yaramı kanatan görünmez hayaletlere atacak toprağını, canını yakacak, kanatlarını kıracak.Biliyorum da...
Uyanıyorum işte,hiçbir zaman uyuyamadım doğru düzgün. Üzerinden bilmem ne kadar geçmiş, uyuyamıyorum.
Darmadağın bir ülkedeyim. İşgal, infaz...Fakat işkence sol bileğimde, sol gözümde karartı,

Affetme Tanrım,
Affetme!

Çünkü beni bu kadar cesur, bu kadar mağrur etti.
Ki ben çok masum bir korkaktım.

"De ki: Bildiğim bir şey var, kimse bilmiyor.
Bildiğim çok şey var sana dair.
Bildiğim canını yakacaklar,
canını yakacaklar,
canını yakacaklar.
benim gibi,
yakacaklar."


ERCİŞ-2015

NURAY KAÇAN