Sabah gözlerimi açar açmaz, yan komşumun evinden bir müzik sesi geldi.
Büyük acılara tutuştuğum gün
Çok uzaklarda da olsan yine gel
Bu ölürcesine sevdiğine gel
Ne olur Tanrıya kavuştuğum gün
Beni unutma..
Ümit Yaşar Oğuzcan’ ın şiirini Selda söylüyordu.
Bu şarkıyı ,her duyduğumda tüylerim diken olur ve bir gariplik çöker üstüme,hatta hüzünlenirim gözlerim bile sulanır. Kim bilir ne acılar içinde yazıldı bu şiir. Gel de hüzünlenme, insan başkalarının acılarını yüreğinde hissettiği kadar insanmış. Ben başkalarının acılarını yüreğimin derininde hissediyorum. O zaman ben insanım .Ne mutlu bana!
Sonra, televizyonu açtım, haberler çok kötü, Yemen ‘ de çatışmalar sürüyor, Mısır ‘ da canlı bomba,Afganistan ‘ da saldırı, trafik kazaları, kadın cinayetleri ölüm olayları, Şehit cenazeleri…ve daha niceleri…
Daha fazla dinleyemedim.Kapattım televizyonu.Hoş ben televizyonu kapatınca olaylar bitmiyor ki;
Zor gerçekten de çok zor; bu coğrafyanın insanı olmak.
Zor dostum zor sevilmeden sevmek
Onu bir başkasının kolunda görmek.
Ne alaka işte..insanın aklına olmadık zamanlarda, olmadık şeyler geliyor.Kızdım kendime..
Sevmeseymiş kardeşim. Birde şarkı yapmış, o şarkıda benim aklımın kıvrımlarına yerleşmiş.Bak işte ortaya olmadık zamanda çıkıverdi.
Sevme kardeşim sevme, sevdiysen de içinden sev, “Zor dostum zor “ diye bağırma, hiç yani ! gel de kızma.
Sonra akiller geldi aklıma, açılım süreci falan geldi, sahi ya! Neydi onlar ? Ben anlayamadım, anlayan vardır mutlaka. Ben bu gün bir anlayan bulayım da sorayım öğreneyim.Aklım karışık çıkamıyorum içinden.
Sonra kahvaltı masasına oturduk.Bir haftadır tereyağ yemiyorum, hoş bir haftadır kahvaltıda yapmadım.Oğlumun yanına gitmiştim.İnsan yalnız olunca canı hiçbir şey yemekte istemiyor.
Tereyağı, siyah sele zeytini ve kızarmış ekmek, nasıl özlemişim , resmen saldırdım.
İkinci dilim ekmekten sonra eşime baktım,güya rejim yapıyor, hadi neyse susayım..
Laf olsun torba dolsun işte, öylesine, sıradan konuşmak için mevzu açayım dedim.
-Almanya Suriyeli göçmenlere Almanca öğretmek için, dil kursları açacakmış Dedim.
Cevap yok yok, tık yok,
Ben devam ettim.
Ay ne gereği var canım, bizdeki Suriye ‘ liler Türkçe yi sökmeye başlamışlar bile,Cumartesi günü Balıkesir pazarında gördüm.Perde satıyordu. “ Elllllli” diye bağırıyordu.
Eşimden yine tık yok.
Çokta üzerinde durmadım.Karnım iyice doymuştu. Cezveyi ocağa koydum.Bir kahve iyi olurdu yani.
Eşim ses verdi inanamadım.Sevindim…
“Demek Suriye’li perde satıyordu “
“Evet genç bir çocuk perde satıyordu, hem baya da efendi bir çocuktu. Nurlu bir yüzü vardı,Oğlum geldi o anda aklıma, aynı yaşlarda, sonsuz bir merhamet duydum o çocuğa, Rabbim yolunu aydınlık etsin diye dua ettim.
Sonra içimden öyle bir gülmek geldi ki; katılarak gülmeye başladım.
Eşim neye güldüğümü, merak ediyordu ama; ben gülmekten cevap veremiyordum.
Neyse sonra gülme krizim geçti.
Ve bana soru sorma hakkı doğmuştu.
“Suriye li konusu yarım saat önceki konu,yarım saattir ben o kadar konuşmama rağmen, sen hiç konuşmadın, hatta beni dinlemediğini bile düşündüm. Sonra yarım saat önceki konuyu başlattın. Galiba jeton geç düştü..”
Bu seferde eşim gülmeye başladı. Güldü,güldü güldü..
Sonra
“Ben seni dinliyorum, senin her söylediğin hakkında aklımdan bir çok olay geçiyor, konu o kadar karışık ki; hangi tarafından baksam dökülüyor. Aklımdakilerle mücadele ederken sana cevap veremedim.”
Neyse.. durum çözülmüştü.
Sokak kapısının zili çalınca kapıya koştum
Hayret ! Cuma günleri gelen kadrolu dilencim, pazartesi gelmişti.
Ona bir paket makarna verdim.
Bakıştık onunla
“En sonunda bizim kapıdan emekli olacaksın “ Dedim
“Nerde emeklililk “ Dedi ..” Bu makarna ne ki; “ Dedi…
“ Makarna ne ki; he ! gel anlatayım desem anlamazdı ki;
“Güle güle “ Dedim kapıyı kapattım.
Yine dilime bir şarkı dolaştı.
Seni yerlerde göklerde bulamazlarken
Bendi gizli olduğunu sezenler olmuş
Umudummuymuşsun yüreğimde
Kımıl kımılmışsın bileklerimde..
Ay öyle içten söyledim ki; ben bile beğendim, güzel şarkı söylüyorum ben ya! Hiçte mütavazi olamam bu konuda…