GÖZLER CASUS

• 25 Aralık 2015 Cuma 00:25:30

Onur BİLGE

Gözler casustur. Beyin seçicidir. Göz görür, beyin seçer, ilgi tek kişi üzerinde yoğunlaştıkça, beğeni artar. Beyin, bellekteki beğeni çizgisini ferlendirir. Kişi, belleğe kazınır. Kalbe iner sevgi. Görünce heyecan başlar. Yürek, hızlı hızlı atar, yüz sararır, el ayak titrer; ani karşılaşmalarda, dizler tutmaz olur. Sürekli gülümser insan. Vara yoğa güler. Mutlu olur, görüşmekten. Hep görmek, hep onunla olmak ister, bir an ayrılmamacasına... Yakın, daha yakın olmak gelir içinden. Bunun için ne gerekliyse yapmaya hazırdır.

Ondan başkasını düşünemez olur, giderek. Hep o, her an o, nereye baksa, nereye gitse... Herkese ondan bahsetmek ister. Ondan bahsedildiğinde sevinir. Onunlayken huzurludur.

Gün boyu düşüncesinde dolanıp duran, uyuduğu zaman da şuur altında dolanmaya devam eder. Rüyalarında da onunla olmaya başlar. Uyandığında, batıl bir inanç olduğunu bildiği ve hiç inanmadığı halde, onu bir daha görebilmek için kaldığı yerden aynı rüyanın devam etmesi dileğiyle yastığını ters çevirerek tekrar uyumaya çalışır. Rüyalarda arar durur.

Uyandığında, ilk aklına gelen odur. Adını sayıklamıştır, sabaha kadar. Uyandığında, hâlâ fısıl fısıl dudaklarındadır. Onu arar, gözlerini açar açmaz.

Hiç kimsenin önemi yoktur, dünyada. Hiç kimsenin, hiçbir şeyin... Yaşamasının anlamı da sadece odur. Onsuzluk ölüm gibidir. Belki de daha kötüdür ölümden!

Aşk, ormanda ısrarla tek ağaca bakmaktır. Benimsemektir onu. Kendisine ait olduğunu düşünmek, onu diğerlerinden farklı kılar. Sabit fikirli ruh hastaları gibidir. Onun seçimi odur. O, en doğru seçimdir.

Bazıları, görür görmez âşık olduklarını, nasıl olduğunu bilemediklerini, ellerinde olmadan kapılıp gittiklerini söylerler. Oysa göz görür görmez beyin devreye girmiş, seri bir etkileşim oluvermiştir. Bunun için günlerin ayların geçmesi gerekmez. Karşılıklı beğenidir birkaç saniyede oluşan.

Beğeni giderek koyulaşır aşk kıvamına gelir. Kavuşamama halinde kara sevda yani melankoli oluşur.

Bir kul sevgisinin, insan hayatını ne kadar çok değiştirdiğini biliyoruz. Böylesi sevgiler; başlar, yükselir, rampayı döner, bir süre sonra da biter. Buna rağmen herkes âşık olmak, bu hazzı doya doya yaşamak ister.

Deneyimleri sonucunda, bir daha sevmeme kararında olanlar bile ömürleri boyunca sevmekten kendilerini alamazlar. Çünkü sevilmek ruhun en önemli gıdasıdır. Sevgi, sevgiyle satın alınır. İnsanı, sevildiğine inanmak kadar mutlu eden bir şey yoktur!

Sevgiyle birbirine bakan insanlardan oluşan bir toplumda yaşamak, cennette yaşamaktan pek farkı değildir. Günümüzdeki sevgilerin, doyumluk değil tadımlık verilmesi, kısa bir süre sonra ödünç verilmişçesine geri alınması, çağımızı depresyon çağı haline getiren en büyük etkendir. İnsanlarımız, önemsiz olaylara karşı bile tahammülsüz, hırçın ve asabi bir hale geldi. Arabesk dinleyenler, kendisine ve başkalarına zarar verenler arttı. Boşanma davalarının sayısı yükseldi. Parçalanan ailelerin altında çocuklar kaldı.

İnsanımız insanımıza güvenemez oldu. Her aşk, içinde ayrılığı taşıyor, çekirdek gibi. Ayrılık korkusu, kanser tümörü gibi büyüyor, yüreklerde. Biten sevgilerin kaybından değerliymiş gibi eşya kaçırıyorlar birbirlerinden, tazminat talep ediyorlar, aşkla yarışabilirmiş; mal mülk, para sevginin yerini tutabilirmiş gibi. Eskiden nişanda takılırdı takılar, şimdi nikâhtan sonra... Ayrılık halinde kap kapanın elinde kalıyor!

Yalnız kalınca Rabbine yöneliyor insan. İhlâsla dua ediyor. “Allah’a sormuşlar: ‘Ya Rabbi, neredesin? ’ ‘Kırık gönüllerdeyim.’ demiş.” denir ya; Kimsesizlerin Kimsesi’dir, O! Dualara İcabet Eden’dir.

Kul dara düşünce Rabbine yönelir. Eğer O’nu görürse âşık olur. Her an adını tekrarlar. Zikirdir bu. Her an onu düşünür, tefekkürdür. Onunladır, uyur uyanır, onunla ilgili rüyalar görür, zuhurattır. Alelade bir kulun aşkı, çıldırtacak kadar olabiliyorsa, Allah aşkının boyutunun verdiği mutluluğu düşünün! ..

İşte bir tek bu aşkta güvensizlik yoktur! Çünkü bir tek bu sevgi tam anlamıyla karşılığını alır. Hatta Allah, bir adım gelene on adım gelir. Sevgisi, bitimsiz nimetleri gibidir. Herkese paylaştırsa da artar, tükenmez.

Kul: "Ya Rabbi! .." deyince: “Lebbeyk! ..” (Emrine âmâdeyim! ..) der. Bu ne muazzam bir lütuftur! .. O ne güzel bir Sevgili, ne muhteşem bir Dost’tur! .. Gelen gelir, giden gider. Bunalıma girmeye lüzum yoktur. ’Kulum! ..“ desin, yeter ki! ..

Kişiye Allah yeter.

***

Onur BİLGE