Bu gün ’’Fazıl Hüsnü Dağlarca’’nın ’’Karşı Duvarı’’ndayım.Sanki içim içimi sabınıyor.(Hatırımı yıkıyor)Dünyanın mevsimlerini,dönencelerini aşıp bam başka bir yere ’’Havaya bir dünya’’çiziyorum.Yalnızca benim görebildiğim;sözcüklerle var olan bir dünya.Serçe ve yüzük parmaklarım kuş oluyor.Kanatlarından yansıyan ışıklara dokunuyorum.Sihirli sözcükler oluşuyor.Sözcüklerin çoğalması demek kuşların da çoğalması demek.Sonra orta parmağım,işaret parmağım ve baş parmağımda kuş yapıp; çizdiğim dünyanın göğüne kanatlandırıyorum.Mavi,beyaz,kırmızı,sarı kuşlarım benim göğümdeler.Benim havaya çizdiğim dünyanın görünmez çizgileri içine uçuyorlar.
Durup dinlenmeden,sırları çözülmeden dönen dünyam benimle inatlaşmaya başlıyor.Dokuduğu tarih tezgahını önüme serip;kah mağlup,kah galip olduğum anları kaçırmadan demir tezgah tarağıyla, görünmez kilimine nakış nakış işliyor.Tarağının demirden dişleri an’ları titreterek tezgahın iplerine ilmekliyor.Sanki bir ’’Usuliyem’’..Varlık harmanımı ateşe vurmuş;zaman tarlasında tanelerimi dağıtan..
Çizdiğim dünyanın içindeyim..Zaman tarlasında ekili tanelerin içinden filizlenen tohumları büyüten..Akan zaman ve duran zaman arasında çizdiğim dünyanın içinde var olan dünyanın içinde..