Paylaşamadığım acılarımdan kendime kolye yaptım. Her takışımda yanlışlarımı görüp, elime her alışımda beni içten yakışını hissediyorum. Sorunları parçaladıkça çözmesi daha kolay olur derlerdi. Parçaladıkça birikiyor sanki…
Hayatların kopuşuna dört yapraklı yonca diledim bugün. Yolları ayrılanlara teker teker şans dileyip, ömür boyu tebessüm için dua ettim. Oysa hiç dua etmezdim ben, hep dik durmaya zorlandığımdan olsa gerek… Ne güzel bir duygudur kim bilir bir ömür dert ortağının olması, onun hep aynı kalması, hep senin ve seninle olması. Bunu yaşamak güzeldir elbet, yaşamaya değiyorsa eğer. Bir gözün diğerini görmediği günlerdeyiz oysa ki. Güvenmek nasıl zorlaşmış, yalanlar nasıl birikmiş, gözlerimiz nasıl kör edilmiş bir bilseniz. Çok etkisinde kalır olmuşuz zamanın, ruhumuz doymaz olmuş, içe kapanır olmuşuz çokça. Bir de yorulmuşuz gönül gözümüzden. Sevdiğimiz insanlar, sevildiğimizi düşündüğümüz körpe dünyamız adım adım bizden vazgeçer olmuş.
Gerçekleri görüp kendime haykırmanın zorluğunu yaşıyorum. Birkaç parçaya böldüğüm hayatımın her parçasındaki kırıklarını onarmak ölesiye zor geliyor şimdilerde. Tükenmekten korkuyorum galiba ben. Herşeye rağmen, her zorluğa rağmen az biraz taşıdığım umudum da yok oluyorsa durumlar vahim demektir. Herşeyden, herkesten gidesim var. Öyle uzak olsun ki o yer, toprağın rengi bile tanıdık gelmesin. Başıma gelen tüm kötü şeyleri eskiden olduğu gibi valizin en dibine yerleştirip çekip gidesim var!