Ne vakitki midemiz yanlışı kaldırır oldu, eksiği görmezden geldik, basitleşmeyi uzaktan seyrettik hatta zaman geldi bir bozuklukta biz attık,
o vakittir herkes eksik.
Düşünceler kirli, düşler kirli.
Eller kirli ve hatta kalpler kirli.
Bu durum üstümüze o kadar sinmiş ki, temiz olanı zamana uygun bulmuyoruz.
Özüne insen durumdan herkes şikayetçi ama
yaşantıya yansıtmadıktan sonra...
Hâl böyleyken, güzele çalan şeylere kaçanlar biraz nefes alıyor.
Biraz hatırlıyor amacını, aradığını.
Kimisini maneviyat kurtarıyor, bu canavarların katillerin kirli kalplerin dünyasından, kimisini şiiri müziği yazısı kurtarıyor. Şiire ve maneviyata nimet olarak bakıyorum. Her şeyin yalan olduğu en azından hızla yalanlaştığı dünyada, isimleriyle bile huzuru verebiliyorlar. Umudu ve inancı tazeliyorlar hemde bıkmadan her defasında. Ve buna çok ihtiyacımız var. Her şey kirliyken bile temize, her şey yanlışken doğruya inandıracak, zayıf bir bağla bile olsa özünden güzelden koparmayacak, kaybolmayı engelleyecek bir güç, bir dayanak, artık adına ne derseniz, olmazsa olmaz. Olmazsa savrulur insan sert bir düşüş yapar ve yiter, yitirir.
Bir kaybolmuşlar çağı bu çağ.
Aramayı unutanların çağı.
Umudun hafif bir rüzgarla düşüp toprağa karışacağı, gerçek sevginin zerrelerini zor bulduğumuz benliğimizi hızla yitirdiğimiz okumadığımız, araştırmadığımız, hazırı sorgusuz kabul ettiğimiz, ellerimizle yok ettiğimiz bir garip zaman dilimi. Madem yaşıyoruz dedim baktım etrafa, anlamaya çalıştım. Ama yoruldum ama azaldım. Gördüğüm yanlışlarla yüzleştim karşı çıktım olmaz dedim ne fayda. Kendimi terbiye edemedikten sonra hakkım mı varki ’durun, çok kirliyiz lütfen farkına varalım’ demek. Elbetteki haddim değildi. O yüzden susmayı, çekilmeyi tercih ettim. İçim isyan etsede elden bir şey gelmezdi. Gelmiyor da. Bu düzensizliğin düzelmeyeceğini anladım ve artık bütün derdim bu kirliliğe bozukluk atanlardan olmamak...