yalnızlık ve vefasızlık

• 9 Aralık 2015 Çarşamba 13:43:43

nasıl başlanır söze bilmeden yazmaya çalışıyorum bir kaç yazı okudum bur da yalnız ve kimsesiz olduğum gerçeğini yüzüme vuran kelimelerle karşılaştım aslında iyide oldu er geç insanlar bildikleri ama kendilerine kondurmadıkları bulundukları ortam ve yaşadıkları bireysel yalnızlıklarının aslında bir yaşam biçimi olmaktan çok bir ceza olduğunu en çok geceleri anlıyor

yatağa yatmak uyumak için girdiğinde soğuktan yada bir ürpertiden kaynaklı bir serseniz yaşadığında sırtını yasladığın bir insan olmadığında anlıyorsun bakıyorsun ki aslında kocaman bir dünyada senle yaşlanacak senle gülecek senle üzülecek senle eğlenecek senle birlikte bir ömür bitirecek gerçek anlamda bir dost bir arkadaş bir sırdaş bir yol arkadaşın yok işte o zaman dünyanın aslında başına yıkıldığı andır

insanı birde en çok vefasız insanlara verdiğin ömründen ömür kattığın yemeyip yedirdiğin giymeyip giydirdiğin en kıymetlin gibi koruduğun bir birbirinden ayırmadığın çocuklarımızın
bir hiçlikten gelmişler bu dünyaya tavır vaki halleri inciltiyor isteyipte yazamadığım bana ait özel durumlar ve yaşanmışlıklar dan ziyade aslında sevgiyi hep vermek ama geri almamak üzere kurulmuş bir sevgi alışverişi bu adaletsiz dünyanın biz babaları en çok yaralayan yanıdır

biz babalar ne kadar yeterli olmasak ta sonuç olarak o ( kimseleri) artık onların gözünde bir yabancıyım okuyup topluma faydalı kişiler kazandırma çabamız eğitim ve öğretim yönünden başarılı olsa da kendilerini topluma kazandıran ayaklarının üzerinde durmayı öğreten biz büyüklerini yok saymaları insanlık adına en büyük utançtır..