Şiirlerimi (tabiatıyla) ben yazıyorum.Okuyunca anlıyorum ki şiirlerim de beni yazıyor sanki!..

An oluyor, kaçıyorum bazen kendimden.Şiir de benden kaçıyor sanki!..Düşünüyorum da ne zor insanın kendinden kaçması..Tuhaf..

Acaba diyorum bir besteci de benim gibi midir?.. Düşünsenize bir bestekar kendinden kaçmış ya besteleri?.. Sanmam!.. Onlar daha özgür,daha bir başına..Daha değişken,daha çok sesli..

Şiirin özgürlüğü okuyucunun özgürlüğü ile sınırlı mıdır?..Şairin özgürlüğü şiirlerinin de özgür olduğunu mu gösterir?.. Kafam çok karışık bu konuda.Çıkamıyorum işin içinden.. Sanırım, insan bir çok şeye alışabiliyor ama kendine alışamıyor bir türlü!.. Garip!..

Neyse..Şair,şiir şimdilik şöyle bir kenarda dursun.Bestekar ve besteleri de..

Geçenlerde bir yerde okumuştum."Cevabını bildiğin soruyu sorma!.." diyordu. "Cevabını bildiğin soruyu sorma!.." Gerçekten etkileyici,düşündürücü ve bir o kadar da gerçekçi gibi duruyor!..

Bu kurala (şayet kural ise) ne kadar uyuyoruz?..Yada uymalı mıyız?.. Kişi karşısındakine büyük bir umutla,heyecanla,tarifsiz bir beklenti ile soruyor; "Beni seviyor musun?.." Hatta daha da abartarak soruyor; "Beni gerçekten seviyor musun?.."

Cevaba ilişkin ikiden fazla şık var.Ama ilk iki şık beklentiye daha yakın..”Evet” veya “Hayır”

Şimdi ,sorulan sorunun verilen cevabı gerçekten bu iki şık üzerinden bir beklenti ise soruya gerek var mı?.. Verilecek olan cevap işler yolunda gitsin veya gitmesin büyük bir çoğunlukla “Evet” olacaktır!.. Nadiren de olsa “Hayır” cevabı verilmiş ise,cevabın muhatabı buna ne kadar hazır?.. Kabullenme olgunluğuna ulaşabilmiş mi?.. Muamma bir durum!..

Keşke dahil olduğumuz sosyal medya sitelerindeki gibi iki seçenek olabilmiş olsa da kurtulabilsek bu muamma durumdan!..”Arkadaşlarımdan çıkart” ve “Kişiyi engelle”

Hoş olur muydu,olmaz mıydı bilemem ama böyle bir durumda iyi bir çözüm olabilirdi diye düşünüyorum.

Yazımın başında da belirttiğim gibi kişi kendinden kaçınca her şey karışıyor,daha bir çetrefilleşiyor sanki..

Amel Defteri/