BEN AĞIR CEZA REİSİYDİM
Cübbemin karşısında eğilmeyen hiç kimse yoktu.
Verdiğim kararlar insanların geleceğiydi.
Bulunduğum her ortamda bana inanılmaz hürmet gösterilirdi.
Sokakta yürürken çok acele işi de olsa beni kimse saygısından dolayı geçmezdi.
Eşim ve çocuklarım karşımda el pençe divan dururlar, bir dediğimi iki etmezlerdi.
Tek yenilgim, alkol eydi.
Güzel olan her şeyi yavaş, yavaş kaybediyordum.
Alkol değer verdiğim her şeyden daha önemliydi.
BU DURUMA DÜŞMEMİN TEK SEBEBİ BENİM.



BEN ÜNLÜ BİR BOKSÖRDÜM
Vurduğum her yumruk bana şöhreti ve parayı getirdi.
Zafer lerim ayakta alkışlanırken
Yumruk vuran ellerim içki kadehlerine uzandı.
Ben ringlerde hep dövdüm, ama beni de alkol dövdü.
Tüm güzellikler hızla kayboluyordu.
BU DURUMA DÜŞMEMİN TEK SEBEBİ BENİM.



BEN ÜNLÜ BİR ARTİST TİM
Oynadığım her filimde hep esas oğlandım.
Doğruyu ve güzeli beyaz perdede yansıtırken,
Haddi hesabı olmayan paramda, şöhretim de,
İçtiğim alkol gibi hızla akıp gidiyordu.
Alkolle buluştuğum her an gece gündüz ,
İçmek için en uygun zamandı.
Senarist te rejisörde oydu.
O yazıyor, o yönetiyordu.
Ben perişan ları oynuyordum.
BU DURUMA DÜŞMEMİN TEK SEBEBİ BENİM.



BEN ZENGİN BİR İŞ ADAMIYDIM.
Her şeyim vardı.
Çalıştığım bankaların müdürleri karşılar, kapıya kadar da yolcu ederlerdi.
İçkili gazinolarda saygıyla karşılanır, alkışlarla uğurlanır dım.
Önce servetim, sonra onurum
Ve en sonrada etrafımdaki sahte dostlar
İçtiğim alkol gibi uçup gittiler.
BU DURUMA DÜŞMEMİN TEK SEBEBİ BENİM



BEN ÜNLÜ BİR DOKTORDUM
Girdiğim konsültasyonlar da son söz benimdi.
Hastalarıma dağıttığım şifadan ben yoksundum.
Onlara yasakladığım sigara ve alkolü devamlı içiyordum.
Şimdi anlıyorum ki, asıl hasta benmişim.
BU DURUMA DÜŞMEMİN TEK SEBEBİ BENİM



Hepsinin de buluştuğu ortak nokta alkolün yıkıcılığı idi.
Dişleriyle, tırnaklarıyla geldikleri yerde tutunamadılar.
Geçici bir rahatlamanın esiri oldular.
İçtikleri her yudumda “BU SON” dediler.
Ama hiçbir zaman verdikleri sözü tutamadılar.
Alkolün verdiği etki onları mazilerine götürüyor,
Tek limanları geçmişlerine sığınıyorlardı.
Söze “Ben var ya…ben..” diye başlıyorlar
Sonunu getiremiyorlardı.
Seslerindeki eziklik pişmanlıklarının şahidiydi.
Alkol evlerdeki huzuru katletmiş,
Mutluluk “BANA MÜSAADE” diyerek
Hanelerden uçup gitmişti.
Kavgalar hiç eksik olmuyor,
Her geçen gün şiddet artıyor,
Kadın, çocuk denmeden
Dayak sıradanlaşıyordu.
Alkol şiddeti, şiddet nefreti körüklüyordu.
Sevgiler tiksintiye dönüşmüş.
Hayatlarında güzel olan hiçbir şey kalmamıştı.

Hepsi de ……
GELECEĞİ OLMAYAN MİŞLİ GEÇMİŞ ZAMAN YOLCULARIYDI…









Bir kerecik bizleri
Alkol kadar sevdin mi?
Sizlerin günahı yok ,
Ben suçluyum dedin mi?


Bana dedin aşüfte
Çocuklar gözünde hiç
Geleceği yok ettin
Zıkkımın kökünü iç

Kadehin boşaldı bak,
Uzat ta doldurayım.
Canımıza tak ettin.
Geber de kurtulayım…



kalin ]