İzmir... Doğup büyüdüğüm hatta aşık olduğum şehir.

Ne zaman sensizlik çökse İzmir’in üzerine o zaman çekilmez bir yer oluyor. Sadece İzmir değil ben de çekilmez bir adam oluyorum. Allah’ım beni sensizlikle sınamasın sevdiğim. Sensiz geçen günlerin kazası olsa keşke...Keşkeler insanı yakar derler. Ne farkeder ki? Ben zaten sende yandım.

Yine sensiz bir an, ve yine huysuz ben. Neyin var diye soruyor çevremdekiler yüreğim sen’im yok diyor ama dillendiremiyorum. Dillendirsemde anlamayacaklar biliyorum. Sensizlik çöktüğü zaman bu şehre bende hayattan düşüyorum be yarim. Sensizlik çöktüğü zaman izmire izmirliği kalmıyor izmirin. Cehennem den bir farkı olmuyor. Bende o cehennemin tek mahkumu haline dönüşüyorum.

Sensizlik böyle birşey işte. Sensizlik hem anlatılmaz hemde yaşanmaz. Hayatını alt üst ediyor adamın. Hani demiştim ya marifet yarayı sevebilmekte diye. Bu da böyle birşey işte. Yaşamayan bilemez. Sende bilemezsin çünkü sen sensizliği asla yaşayamayacaksın. Ve ben sevdiğim, seni sadece senle değil seni sensizlikle ve hayalinle de yaşamayı göze aldım. Özlüyorum...