Beni "BEN"yapan ben’i ,"Ben kimim" diye hiç sorgulamak aklınıza geldi mi bilmiyorum ama, birden bire kendime sorduğum en kısa sorunun ve en kıymetli yargılamanın bu olduğunu anladım.Çekincelerim neydi-neden zorlandığımı bir türlü anlayamadığım bu sorunun ağırlığı altında cevapsızlıkla ezildiğimi hissettim "ben"olarak.Oysa ki ben; HAYATtım.Kimi zaman koşar adımlarla gittiğim bir yokuş-bir düzlük,kimi zaman birilerinin eşlik ettiği,kimi zamanda günü geldiğinde yalnız adımlarım.Yolculuklarım.Zorlukların üstesinden gelerek ilhamlarım,cesur kararlarım...
Mutluluklarım.Yürüdüğüm yolun oksijeni-derin nefesim ,bakmayı bilemeyenlerin, beklentisi çok olanların hep sislerin ardında bakabildiği ya da hiç göremediği ...
Kırgınlıklarım. İçime attıklarım, dilimin ucuna gelenler, öfkeden kelimeleri bir sıraya getiremediğim zamanlar, sonradan aklıma gelenlerle sabaha kadar alıp alıp veremediğim,yürümeye değer gece lambalarının ışığı altında "ben"i sessizce takip eden gölgem...
Duygularım.Doğumu-ölümü,sevinci, yas tutmayı, tutkuyu, başarısızlığı, heyecanı, üzüntüyü, kızgınlığı yaşamımda izin vermek,aşk’ı-ihaneti tatmak,dirayet ve inancımla kendi var oluşumu şereflendirmek...
Dostluklarım .Engebeli yolda yürümek ,incelik, dikkat, tecrübe, sabır ,ayağı kaydığında kendi düşebilme ihtimalini göze alarak onu kavrayacak özveri
,merhamet…sayısı; kişinin yaşıyla, yaşadıklarıyla ters orantılı,azı kıymetli...
BEN KİMİM.? İşte Kimi zaman gel-gitlerden yorulmuş,kimi zaman beyaza,kimi zaman siyaha meftun olmuş,”kalbine tünemiş kuşları uçurmuş” bu yüzden bence...bu yüzden EDAca BEN ...(AŞİYAN052.) —