Ankara/KUMRULAR caddesindeki canlı bombalı saldırı...Tarih 21.9.2011..Öğle saatleriydi.İşim dolayısıyla tesadüfen Meşrutiyetin başındaydım.Ne olduğunu anlayamadım.Bir anda kulaklarımı sağır eden müthiş bir patlamanın ardına 100 metre ilerimde gökyüzünde kocaman bir ateş topu ve ardından etrafı saran kapkara dumanlardı ilk gördüklerim.Ankara’da o bölgeyi bilenlerimiz vardır.İnsanlar şaşkın,bir kısmı olay yönüne,bir kısmı da ters Mithatpaşa tarafına koşuşuyorlardı.Sanki iki ateş arasında kalmış çıkış aranıyordu adeta.Şaşkınlık ve panikle bende koşuyordum ama nereye kadardı kaçışım.?Resmen cehennemi yaşıyorduk o anlarda.Korkunçtu görüntü.Ne olduğunu bilmeden sadece kaçıyorduk.Ziyapaşa caddesinde kendimi bir halk otobüsünün içinde buldum.Trafik durmuş,o kaosun içinde indiğim halk otobüsü olduğunu zaman sonra farkettim.Ve tıka basaydı arabanın içi.Her kafadan ayrı bir ses çıkıyordu.Dışardan ambulans -siren sesleri geliyordu ardı arkası kesilmeden.Kalp atışlarımsa göğüs kafesimden bu seslere karışıyordu.Nefes almakta zorlanıyordum.Zaman sonra evimdeydim ama ;işte geçirdiğim o saatlerdeki korkunç olayın etkisiyle bugün de tüm kanım dondu.Vahşetti yaşatılanlar...Hangi insan bu kadar gaddar bu kadar acımasız olabilirdi bir anda.VİCDAN DENİLEN ŞEY NEYDİ -NEREDEYDİ.?
Her geçen gün biraz daha fazla insan, vicdanının sesini duyamıyor; çocuklar merhamet, karşılıksız verme-sevebilme, şefkat, vicdan gibi kavramlarla tanışma fırsatını yakalayamıyor. Yoksa mükemmel şekilde yaratılmış insan nasıl bu kadar duyarsız kalabilir ki hayata? Hâlbuki duyan, hisseden, farkına varan, vicdanlı insanlara ihtiyacı var toplumumuzun, dünyanın. Ancak onlar kötülükleri iyiye tebdil edebilir, kalpleri yumuşatıp gerçekleri tüm insanlığa gösterebilir.
70-80’li yıllarda çocukluğunu geçirmiş bugünün yetişkinleri vicdanlarının sesini duymayı anne-babalarından, komşu teyzelerden, mahallenin delikanlı ağabeyleri
ile hanım hanımcık ablalarından öğrenebiliyordu. Şimdi ise önce ebeveynlerin
birçoğunun vicdanının sesini duyabilir kıvama gelmesi, ardından da çocukları için
hayli çaba göstermesi gerekiyor. Aksi takdirde vicdanın sesi kısıldığında elimizde ne insanlığımız ne de dinimiz kalacak. Her şey vicdanlı nesiller için…EDA.(Aşiyan052)