IŞIĞIM ÖĞRETMENİM

• 21 Kasım 2015 Cumartesi 19:46:07

Bir marangoz ustası gibidir öğretmen. Elinden çıkan tahtalar başka bir şekil alır.
Bilmiyorum mevsimlerden neydi. Âmâ içim kışın en zemheri vakti ile yüzleşiyordu. Bahar her geçen gün benim için biraz daha uzaklaşıyor. Ve Müslüman coğrafyalarda kan hiç durmuyordu. Masum çocukların sesi tüm dünyayı kaplıyor, dünya ise her geçen gün biraz daha sağırlaşıyordu. Bu sağırlık karşısında içimi hiçlik duygusu kaplamıştı. Hayat dosttan da yana sillesini vurmuştu. Ve artık günlerim seheri göremeden tekrar tekrar kararıyordu.
Bir edebiyat öğretmenimiz vardı. Öğretmenimiz diyorum ama hiç dersime girmemişti. Öğretmenimle edebiyat sohbetlerimizi ve yazdığımız yazıların tahlilini yaptığımız okul atölyesinde tanışmıştık. Arada yaptığı şiveli konuşmalarıyla bizi gülmekten kırar geçirir, sosyal kültürel etkinlikleriyle bizi kısa bir sürede olsa hayatin çetrefilinden kurtarırdı. Gün olur hüzünlenir, gün olur eğlenirdik. Her fırsatta bizi yüreklendirir ve’’ hiçbir zaman yapamam demeyin’ ’derdi.
Yine yazılarımın memnuniyetsizliği ile hüzünlendiğim bir vakit olacak ki. Elimde ki defterde ne varsa hayatımdan koparıp atmıştım. Boş sayfaları gören öğretmenim ne bir söz söyledi. Ne de kaşlarını çatıp baktı. Aldı eline kalemi, yırtılmış sayfalarım dan geriye kalan boş sayfaya yazdı. ’’Yapılan hiçbir iş kötü değildir, sadece eksiktir. Çalışmalarımız yetersizdir. Umarım bu sayfalar gibi hayatında ki eksikleri de koparıp atmak yerine onarmayı denersin.’’
Bu sözleri ilk gördüğümde içerisinde ki manayı tam anlamamıştım. Âmâ her geçen gün daha iyi anlıyorum. Meş’ale olmuştu karanlığıma bu sözler. Tamamen karanlıktan kurtulamazsam da hiç değilse yolumu aydınlatacak bir ışığım vardı artık. Belki ilerde iyi bir yazar olup yazılarımla mazlum çocukların sesine ses olabilirdim. Belki de öğretmen olup, öğrencilerime bende meş’ale olabilirim…
Hayatın zorlu yokuşlarında yol alırken ve taşlı yollarında yol alırken hep bu sözler geldi aklıma. Ve hiçbir zaman yolumdan vazgeçmedim taşı buldum ve yolumdan çekmeye çalıştım. O zaman anladım öğretmen olmakla irfan sahibi olmak arasında ki farkı. Herkes öğretmen olabilirdi belki ama herkes öğrencisinin kalbinde iz bırakamazdı.