Nasılda ilan etmiştim seni yüreğime. “Hoş geldin” prensesim diyerek can evime yerleştirmiştim seni. Öyle bir meşkti ki senin sevdan adeta yanmışlığıma şükretmiştim. Sensiz geçen o pırıltısız hayatı unutuvermiştim bir anda. Ömür cefayla yaşanırken, senin sefan sürülüvermişti bir anda can-ı ömürde. O esrarlı bakışlarında bulmuştum ben yalnızlığımın çaresini. Sanki kaderi yenmiştim beşer nefesimle. Gönlümdeki tüm çıkışları unutup, senin aşkınla beslediğin yüreğim lal olup kalmıştı, adeta sükûta anlatır olmuştu tüm yaşanmamışlıkları…
Lakin serde ayrılık korkusu vardı. İradem susup kalıyordu, sanki son ecelini sende bulacak ve bir daha yaşamayacakmış gibi. Özlemler sanki har gibi yakarken ruhumu, bir senin adın anılmıştı çünkü yüreğin sedalarında. Çünkü sen mazinin unutulmuşluğunda hoş bir anıydın. Ve o anıyı ben yüreğimle süsleyip seni ta özlerimde gördüm, adeta mecnunun leylasını gördüğü gibi. Beni anlatır olmuştu tüm aşk hikâyeleri. Tüm sevdaları titretir olmuştu benim sevdam. Kıskanır olmuşlardı talihin en uçsuz sevdasını. Derinlikte aşklar kalmamıştı sen varken enginlerde. Zaman en keskin anlarında seni yazıyordu çünkü yüreğime. Bir sevdanın hikâyesi anılır olmuştu çünkü geçmişte. Zaman geçmişin sedalarını kesip atmıştı senin ismin duyulunca yürekte. Çünkü senin adın aşk telindeki namelerin en güzeliydi. Çünkü senin adın ifadelerin gizlendiği bir yüreğin, haykırışıydı en yüksek seste…
Ben seni hayata boyun büküşlerin bittiği bir anda yüreğime bir fer olarak bildim.
Ve ben seni âlemlerin Rabbine yalvararak, isyanların bittiği bir bahar sedasıyla sevdim…
İyi ki varsın prensesim…


ÜLKÜ… 07.01.2007