Yalnız Olmadım Ben

• 9 Kasım 2015 Pazartesi 19:21:03

Aylar dolanıp geçti ömrümün semasında. Yıllar döndü sönen güneşimin etrafında. Ama ben yalnız değildim ayrılan senelerin ardında .
Yalnız değildim hiç de hiç gecelerin kederli sessizliğinde, gündüzlerin ızdıraplı sesliliğinde.

Onunla beraber yürüdüm hayatın iniş çıkış yollarında, iki bedende bir can gibi. Birlikte söyledik yürürken, içimizdeki aynı kederli türküyü .

İki kuş gibi havalandık hayalimizde mavi gökyüzüne. Uçtuk yem yeşil ormanlardaki düşlerimize. Konduk yalnız bir ağacın imgelerine, öttük bitmeyen şarkıları birbirimize.

Oturdu hep dizimin üstünde dertli gecelerimin yaslarında. Yaslandı sineme hoş günlerimin mutluluğunda.
Açtım yüzüne fırtına mihnetinde gönlümün kapısını. Dinledim onun dilinden yüreğimdeki esen rüzgarların uğultu sesini. Onunla birlikte paylaştım acı dolu hatıralarımı. Kokladım onunla hoş günlerin ıtır saçan güllerini.
Can yoldaşım oldu hayatta. Yorulmaz sırdaş oldu bana yaşam yolculuğunda.

Saçlarının arasında dolaşırken parmaklarım, sanki söylemeye çalıştı bana.

“ Sevgilim, kim olduğumu anlamadın mı? Ben senim. Evet, senin kendinim. Yoksa, yoksa kim bu kadar yakın olurdu başka birisine.”

Bugüne dek hiç dayanamadım ondan ayrı kalmayı. Nereye gittiysem onu da hep götürdüm kendimle.

Ve o hala benim yanımda. Yine dizimin üstünde oturup inliyor Azerbaycan türkülerini. Hatırlatıyor bana vatan hatıralarını.

Acaba o da duyabiliyor mu içimden ona söylediklerimi?:

“ Kemençem, sen olmasaydın acaba, nasıl geçirirdim gurbetteki yalnız günlerimi.

Muhammed Ahmedizade