Sen gideli çok oldu. Duvardaki takvim, kolumdaki saat öyle söylüyor. Hava soğudu, yemek soğudu, bir sen soğumadın içimde.. Kokusu bitti tespihinin koklamaktan da şu içimdeki ümit bitmedi. Yarin de usanmadı seni beklemekten anan gibi. Daha dün çocukça çamurdan yaptığın kağnılara mı yanayım, 17’lik tüy bitmemiş bedeninin harbe gittiğine mi ? Geçen seni sordu emmiler; ^oğlum Çanakkale’de düşmana karşıdır^ dedim de gururlandım. Ey oğul! Sen yokken bile senle gururlanmak daha ne ister başka ana? Git oğul git, ya gazi ol ya şehit! Uzaklardasın şimdi biliyorum. Tepelerin cehennem kustuğu deryanın ah ettiği; toprağın inim inim inlediği, sıraat misali Çanakkale’desin.. Üşüyorsun, açsın açıktasın biliyorum ama söylemezsin, belli etmezsin onuda biliyorum.

İşte bir ana Çanakkale’de şehit olmuş oğluna seslenen. Onlar; 3 dakika sonra öleceklerini biliyorlardı, biliyorlardı son sigaralarını içtiklerini, son cuma namazının kıldıklarını.

Onlar ki düşmanlarını bile kendilerine hayran bırakmış binlerce kahraman...

Hani kimileri isimsiz kahraman diyor ya ; hangi isim layık onlara ?
VARSIN İSİMSİZ KALSINLAR..