Bana aşkı soruyorlar ufacık tefecik çocuklar

Aşk bütün ufak tefek’leri dev yapandır. Devleri cüce ,boş evleri cennet, meşakkatli nesnedir aşk verdiğini alamaz, aldığını veremezsin. Çok çok bir hayalin aynadan yansımasıdır.

Az çok tanıyanlar bilir beni az uyurum konuştum mu saatlerce ama sustum mu da tam susarım….. saatlerce uğraşsanız ilaç için tek kelime alamazsınız ağzımdan.



Bu mevsimler biraz düşüyor çenem genelde hani eskiler hazan mevsimi der yapraklar dökülür günler kısalır falan filan şimdi anlıyorum onları daha bir başka bakılıyormuş hayata kırkından sonra

hazan mevsimi bütün kaybettiklerinizi hatırlamakmış



Yeni kaybetmelere kibar kibar boyun büküp sınırsız ve sonsuz ülkeye hazırlanmakmış….

ama düşündükçe aklıma şu atasözü geliyor ve karnıma gülmekten ağrılar giriyor ‘’ ne verirsen elinle o gelir seninle’’ namaz sonrası cami avlularında yaşlıların sadaka vermek için neden panik olduklarını şimdi daha iyi anlıyorum.



Saçlarımı genç gözükmek için uzattığımı sanıyorlar spor giyinmemin nedenini de bu huzura gidişe bir direniş gibi görüyorlar ne gariptir ki şiirlerimdeki endişeye düşüp ruhumun derinliklerinde ki

huzursuz yalı çapkını düşlerimi görmüyorlar Aşk her adamın işi değildir öyle ki dağlar yıkılsa üzerine

ah etmeyenlerin bir gül goncasına bakıp bakıp göz yaşı dökmeleridir Aşk

Unutmaktan çok hatırlamaktır,bulmaktan çok aramak,yaşamaktan çok yaşatmaktır Aşk

hayatınızdan aşkın izini silmeye çalışırsanız yaşamaktan yana Allah’ın size verdiği nasibi alamazsınız

ve yaşamak gibi aşkında nasibi insan oğluna bir kere verilir Aşk binlerce nasipten bir tanesine razı olmaktır.

Tanrının O’na ulaşma yolunda en büyük aracının da aşk olduğunu düşünüyorum

düşünmekten çok inanıyor illaki de bunun ispatına talibim varsa inanmayanlar beklesinler görecekler

yalnız şartlarına uymak zorundasınız zerre sapınca ne aşk’ı bulursunuz ne de gölgesini gölgeside neymiş diyenlere ilahi aşkın yolunda aşktan öte aşığı görmek bile muhteşem bir hamledir.

Bir kere riya olmaz olamaz mümkün değil isteseniz de aldatamazsınız kandıramazsınız bir halka düşünün ortasında siz hayat bu o dairenin içinde iradeniz hadi buyurun bakalım öyle diyor yüce kitabımız gözünü çevir ve bak aleme sonra çevir yine bak göz sana yorgun döner ve onun mülkünün haricinde hiçbir şey göremez.


Aşk tüm varlığınla sevgiliye tabi olmaksa sevgilinin tabi olduğuna tabi olmak lazım diye düşündüm hep tebalığın bu kadar şerefli olduğunu bilmemek kadar büyük bir kusurum hiç olmadı

hayatta bütün hatalarımın sebebi de budur.

Bana Aşk’tan soruyorlar ufacık tefecik çocuklar kocaman yürekleri var belki gördüklerini anlayamıyorlar biliyorum ki zamana ihtiyaçları var , ufacık omuzlarında hayatın yükünü taşımaktan

yorgun bitap düşüyorlar bu yüzden biliyorum aşka sırtlarını dönüyorlar ah bilseler ziyandalar

ziyan dedim de aklıma çocukluğum geldi çocukluğum deyince dolandığım şehirler anne baba ayrı olunca bir çok memleketin oluyor hadi anne baba’nın üveyini akrabadan saymayı şimdi anlıyorum da ebenin dedenin de üveyinin memleketinin ufacık bir çocuğun git gellerindeki yerini hala çözemiyorum

Şehir deyince aklıma bandırma gelir ana caddesinde ki denize uzanan uzunca yol sanki çocukluğumun kurtuluş umuduydu hep ilk gördüğüm yerde dururdu deniz, ne zaman gitsem orada

O yıllar Alanya Antalya bodrum Marmaris yok varsa yoksa Erdek , sahile vuran çer çöp sonrası hep Deniz anası

o zamanlar mayolar slip haşama bilmiyoruz hattı zatında deniz ne bize irticacı diyor ne de umurunda donla ya da donsuz girmemize hatta inadına çıkarttırır bide üstüne kah kaha patlatırlardı

benim akran az varlıklı olanlar illa ki bilir izzet kaptanı

kıyıdan tek tek seslenirdi kumsaldakilere ayşe hanım günaydın fatmanım ali bey uyuyor mu daha

ve darbuka saz cümbür cemaat göbekler atılırdı



İşte ta o yıllar fark etmiştim aşk’ın kıymetini anne kokusuna hasretlikti aşk

baba kucağında oturamamaktı aşk , şimdi bana aşkı soruyor ufacık tefecik çocuklar

anlatamayabilirim belki yalnızca hasretini yaşadığımız bir şey olmaktan çıkarttığım için aşk’ı

sonsuzluğa gidişin biletidir aşk kimbilir



geçen hafta ilk okul arkadaşımla karşılaştım cafe’ye gelmişti uzun zamandır görmüyordum

hasretle kucaklaştık biraz haset biraz da şakayla karışık lan adi dedi tek beyaz yok saçlarında

bende aldım sazı elime vardı da geçen hafta o da karardı diye kaynamaya sonra birden gülen yüzümü asıp şimdi dinle dedim ömrümün en güzel çağlarını sokaklarda geçirdim sen annenin kokusuyla büyürken

babanın parası arabası kızlarla gezip dolaşırken benim gece yarılarında evden kovulmalarımı ne çabuk unuttun ben hayata sizden önce başladım çekmedik bi şey kalmadı şimdi semeresini topluyorum

başladı bu seferde o gülmeye doğru söylüyorsun kardeşim az çekmedin biz gülüp eylenirken sen hep düşünürdün ben ceza evine düştüğümde anladım hayatı sen erken başladın çok yol aldın hakkını helal et diyince içim yandı başladım şamataya sabret kelliğe filan aldırma yeniden çıkarlar umud et

hayat bir kerelik bir şans ve sen hala var’sın sonra saçlarımı toplayıp sinir ettim keyifle kötü fuat’

Bana aşk’ı soruyorlar ufacık tefecik çocuklar

cevabını vermekten çok ben onların gözlerinde görüyorum aşk’ı biliniz ki Aşk gerçekten aşk ise cevap vermeye mecbur olmadığınız tek şeydir yüreğinizi hayatın akışına bırakınız çocuklar tüm yollar aşka çıkar hele hele tüm kapıların kapandığında sana sığınırım Rabbim dediğinizde açılmış ve açılabilecek bütün kapıların ardın da mutlaka aşk vardır


şimdi sebepsiz sınırsız yargısız sevmeye var mısınız

zamanın ritminde durmadan büyüyen ufacık tefecik çocuklar