Günün seçkisini ve değerli kalemi yürekten kutlarım.
Sevgilerimle...

Sessizlik
ve hüzün bir'az da öfke hakim kaleme.

Tebrikler

"yasaklanmış sözcük gibi dudaklarımda dokunmadan öldürdüklerimi düşündüm."


Düşündüren bir cümle.


Okumaya başladığımda ilk birkaç cümlesi -virgül nokta karmaşasını saymazsak- çok ilgimi çekti. Fakat devamında anlayamadım. Geç bir vakitti, acaba idrâk frekansları mı kapalı dedim kendi kendime ve tekrar ettim okumalarımı..


Birden ağız değiştirilmiş sonlarına doğru. Çok iyi kurgulanmış bir öykü bekledim çünkü buyur eden cümleler etkilemişti.. Fakat acele midir sebebi tabiî bilemeden böyle bir yorum ne denli doğru olur emîn değilim ama zamana ihtiyacı olduğunu düşündürüyor satırlar. Kalemin tekrar tekrar okuyup öyle şekillendirmesi gerektiğini hissettim..




Çok daha iyisini yazabilirsiniz.. Çok daha iyi düşünebilir çok daha iyi kurgulayabilirsiniz demiyorum, düşüncelerinizi çok daha iyi bir şekilde yazıda seyrettirebilirsiniz diyorum. Derin seyir.. Kaleminiz bunu yapabilir.. Ve yazım için de birkaç çentik gerek sanki..



Teşekkürler emeğe..

Aslında geçen gün okumaya fırsat bulamadığım 'sayısız eylem trafiği' okumaya gelmiştim. Bu ekstra oldu. Tebrikler...

gotik, karanlık öyküler gibi başladı, "öldüren cazibe" ile bitti. :)))

açıkçası şöyle birşey bekledim sonunda;

"bana aşık olmak senin suçun değildi. asırlardır bu diyarda yaşayanlar benim tehlikeli cazibeme kapılarak yaşamlarını heba ettiler. ve ben, fani aşıklarımın sevgisiyle günden güne gençleşen ben, artık bu durumu bir lanet yerine ekmek ya da su gibi bir ihtiyaç olarak görüyordum."

dorian gray gibi, elizabeth bathory gibi bir hatun canlandı gözümde :))

elinize sağlık, benimkisi latife, olduğu gibi güzel. saygılar.

Severek okudum öyküyü.

'' Yaşamak ,başkaları tarafından muhasara altına alınmak, yavaş yavaş boğulmaktır ! ''


Bir anda içimdeki isimsiz sıkıntıların çözülmesi, küçük-büyük sıfatsız ,bedensiz cesetlerin üzerinde çiğ düşmesi gibi...Zihnim bilmem kaç zamandır tükenişleri uyku aralarında sayıklarken ölümlere nefer aldırır gibi… Şimdi o büyük salonda, o soğuk odada yola bakan camın tam karşısında buğulu bir nefes … Seni yazdığım yer, sana baktığım yer, seni gördüğüm yer… Ve o buğulu camın üstünde kısa bir not benden : -Seni severek öldürüyorum, sen içimde ölürken ben bedenimi feda ediyorum .


Ölümün en kısası , uzun bir nefese kısa bir ölüm. Tembel ruhum, temiz sözlerim ve ben… Gidiyorum üşenmeden… Ellerimi tut ve son bir sigara dudaklarıma tutuştur…


Not: Okuduğundan eminim. Daha çok kitap okumak başka başka hayallerin içinde seni kaybedecek…Ölüm dahi dahice bir sona seni beyaz kağıtlar üzerinde götürecek..


Tebrikler




Sevgiler…

finali okuyunca bi tırstım ne,yalan söyleyeyim. hakkaten ne yalan söylesem :D

düşünce ölümlü değildir ama düşünceler öldürür
çok iyi bir tespit
tebrikler iyi hikaye için
saygımla

ciddi ciddi okurken sonra yazı ilerlerken gülesi geliyor insanın. komik bir yazı değil, olmayabilir tabi ama klasik bu toprak evlatlarının genel söylemlerini kapsayan bir düşünce işte.

Ruhuna sağlık Sena..

O gece yangın yeri gibi, gözlerim , upuzun bir yolculuğa çıkmış , (…) yakalamaya uğraşan bir hal almıştı. Yokluğun, hiçliğin öyküsü şimdi başlamıştı. (…)im ölüm uykusu başlarken benim sessiz çığlığım arşın öteki yüzünde yükseliyordu. Zamanı göğsümde yakmaya çalışırken an, o rezil hal yandı içimde. Unutarak, unutturarak giden koca bir hayat. Şimdi kendini bağıra bağıra affettiren o acımasız kelimeleri ama o Bütün Kelimeleri Yakıyorum …


Aşkın nice tarifini yazanlar, çizenler, haykıranlar neden sustu bir an’ ! Hani Çelişkileri içinde barındıran mana ? Hani hiç bitmez, hani hiç tükenmezdi anlatanlar …Hani çalıntılar diyarında sahipsizliğe volta vuranlar… Hani (…), hani sevdiğim …’’ Yedi Bela Hüsnü’yü’’ andıran edepsizliğime düşen deliliğim… Asıl hikayem,asıl öyküm asil bir roman kadar… Suratsız bir diyara sürüklenirken yine her şey hiçliğe göç ediyordu.


Tam onu sevmeye başladığımda o amansız hastalığın pençesinde, o amansız edepsizliğn ellerinde bulmuştum onu. Alzheimer ! Biliyorum ,bilmiyorum, düşünmek daha da istemiyorum. Aşkın düştüğü o acımasız hastalığına yakalanan o, şimdi ardına bakmadan giden o… Kimdi, neydi, neye benzerdi ? Hiç birine cevap vermeden gidiyordu. Kim yakalayabilir, kim durdurabilir ki? Yıllar önce izlemiştim bu filmi. Bir ezik ve çiğnenen duyguların yeniden yeşermesini oynuyordu Monte Kristo Kontu. Evet yıllar sonra geri dönmüştü. Yıllar sonra aynı değildi. Yıllar evreni değiştirmiş, aşk o ıstırap günlerinden kurtularak bambaşka bir halde geri gelmişti. Birileri hiç ederken, birilerini öldürmüştü.


Yolculuğumuz daha yeni başlıyor ve hiçliğe göç ölümden sonra başlıyor. Kim bilir aşk bu yolculukta ne tarafta ! Ya önümde ya arkamda ya solumda ya da sağımda.. Sobe !


O ŞİMDİ Alzheimer hastası , onun adı aşk !




Ve hep bana söylediği o söz aklımda ’’Seni duygularımla büyütüyorum’’




Büyüdüm, büyüdüm, büyüdüm !

Bütün Kelimeleri Yakıyorum ...Usul usul..Ve bütün kağıt gemiler batsın !


(...)


Aşk çanları tüm renkleri siyaha boyarken
çığlıklar yaprak yaprak dökülürken
sözcükler hoyratça sökülürken
pençe pençe yalanlarla parçalanırken
düşünceler düşünceler ve âşk hiçleşirken (BirGün)



Eskiden, çok eskidendi. Yüzümü yasladığımda bedenime sevinirken, üzülürken, yalnızken ağlamazdım. Şimdilerde gördüğüm Bir mezar tası, öncesini bilmem ama şimdi koca bir hiç’ti ! Onu bir aşk var etti. Annesinin ,babasının tutkusu,günahı,sevabı ve kim bilir hangi duygusu. Ama onu var eden aşk ve onu yok eden ölüm. İki dudak arasında iki devir ortasında onu yok eden şimdi hiç’ti .


(...)


Lütfen öldürme !