’
O kadar soğuktu ki dışarısı küçücük ellerini nefesiyle ısıtmaya çalıyordu,bütün vücudu tirtir titrerken insanlar akşamın o vaktinde onun kaldırımlarla bütünleşmiş çıplak ayaklarını göremeyecek kadar kendi dertlerine düşmüş hızlıca ilerliyorlardı caddede...Oysa ki sokak lambaları çoktan karanlık caddeleri aydınlatmıştı sanki karın lapa lapa düşüşünü daha bir büyüleyici göstermek istercesine...Hayat yaşamaya değerdi birçoğu için genel tabloda ayrıntılara takılmazsak muhteşemdi!...
Elele yürüyen sevgililer,akşam yemeğine geç kalmamak için hızlı adımlarla evlerine giden insanlar yolda trafikten ağır ağır ilerlemeye çalışan arabalar ve o dondurucu soğukta elinde birkaç parça mendili satmaya çalışarak eve para götürme derdine düşmüş o küçücük yürek...
Belki de bir sokak çocuğu,bir kenara atılıp itilmiş,sokakları ev edinmiş bir parça can kim bilir!...
Öylece baktım ona bende üzüldüm acıdım ama hiç birşey yapmadım arabanın buğulanmış camından onu bi anlık gördüm sadece ve sanki tüm insanların ortak düşünceleriyle lütfen bakmak istemiyorum hayat bundan ibaret değil ki canım, hayat cıvıl cıvıl kar da o kadar muhteşem ki, etraf bir başka güzel bu mevsim.Bu utanç verici görüntülere bakmak istemiyoruz farkına varmakta istemiyoruz sonra elimizden ne gelebilir ki zaten hayat böyle kimine rengarenk kimine kapkaranlık talihi kötü yazılmış onların dercesine birkez daha baktım.Çünkü onun beni görmediğine adım gibi emindim o an ...Yoksa bakabilir miydim o soğukta üzerinde bir paltosu bile olmayan ve belki de gözlerimin içine ne olur yardım edin bana dercesine bakacak o küçücük çocuğa bilmiyorum....
Evet ben ortak bir utançtan kaçtım o an ama o hala oradaydı evet bakın görün hayatın başka bir rengini dercesine oradaydı...Sonra ne oldu orada kaç saat ve ne kadar gün kaldı belki de kim bilebilir ki....Şuan acaba ne durumda kimin aklına gelirde düşünür ki!...Bilemiyorum...’
Düşündürücü değil mi, herkez düşmüşken kendi derdinin en dibine merak etmek saçmamı olur bizce onları o küçücük sokak çocuklarını.Hep deriz ya ah dünyaya birkez daha gelseydim şu kral olmak isterdim şu ünlü olmak isterdim bakın o zaman nasıl da farklı olurdu hayatım ya bir de o olsaydık yollara atılmış anne baba nedir bilmemiş sefil bir sokak çocuğu olsaydık ne yapardık acaba o zaman...Kim bilir hayat nasıl olurdu bizim için bunu da hiç oturup düşündük mü acaba!...
Ah canım,ne kadar acı,yazık valla,bak diyorum hep, baştakiler böyle olmasaydı bu durumlara düşer miydik hiç diye ahkam kesene kadar ne yapabiliriz elimizden bizim de birşey gelebilir mi diye düşündük mü birkez de olsa!...
Benim derdim başımdan büyük depresyondayım yaa zaten bu aralar diyene kadar bir kez de olsun belki de sokak çocuklarınını düşünürken bir an karşımızdakileri düşündük mü ne dersiniz?....Yoksa burası çok karanlık bir mum getirselerde aydınlık olsa diye koca kafalarımızı ellerimizin arasına koyup kara kara mı düşündük!...