Gün içerisinde evimizde, dışarıda birçok olay yaşarız ve bazen de çok ilginç durumlarla karşılaşırız. Benim şuan anlatacağım da benim için ilginç olan bir durum. Eklemek istiyorum sağlam bir şekilde sizinle bu paylaşımı yapabildiğim içinde ayrıca kendimi şanslı hissediyorum.
Tarih: 10. 10. 2015 Bunu unutmamak adına özellikle belirtmek istedim. Çarşıda alış veriş yapmış eve dönmek için durakta bekliyorum ve dolmuş geldi. Geldi de… Gerçekten dolmuş. Neyse geçtim ve kendime oturacak bir yer bulabildim. Çok şükür! Şanslı günümdeyim. Bir-iki durak sonra binecek ve inecek yolcular var. İnmek isteyenleri ezmek pahasına da olsa binmeye çalışıyorlar. Biri diyor ki: Binemiyoruuuuum! Dayanamadım elbette ki; Hanımefendi insinler sonra tekrar deneyin dedim. Neyse sorun yok, mesaj yerine ulaştı. Devam ediyoruz yine bir durakta inecek var ve inen kişinin ardından pat diye içeriden dışarıya bir su şişesi atıldı. Baktım 14 yaşlarında bir kızımız dayanamadım_ Kızım niye o şişeyi attın? Diye sordum. Çocuk Ters ters bakmaya başladı, yanındaki meğer annesiymiş. Ne oldu? Dedi. Çocuğun cevabı şu: elimdeki su şişesini attım diye bana bağırıyor( buyurun buradan yakın.) Anne pek asabi belli oluyor. _Sana ne attıysa, sana ne oluyor ki? Açıklama yapılacak mecburen_ Bir; ben bağırmadım. İki;çevre hepimizin.Üç; bu sadece bir uyarı. Çocuk anneden cesaret aldı ya; Ben attım tamam mı? Ben attım. Yavrum evet senin attığını gördüğüm için ben seni uyardım zaten. Anne sayıklıyor, hani yakın bir yerlerde oturuyor olsam kesin benim saçımı başımı yolacak, bakışlar dehşet saçıyor. Neyse dolmuştan sağ, salim inmeyi başardım ve derin bir nefes aldım.
Bu ne öfke, bu ne hazır cevaplık? Anlamış değilim. Anlatmak istediğim şu; Kişi aslında suçlu olduğunu biliyor, biliyor ve bir şekilde agrasif davranaraktan karşı tarafa yükleniyor. Bir savunma mekanizması şekli bu da tamam. Lütfen birbirimize karşı biraz daha saygılı olalım ve eleştirileri eleştiri olarak algılayalım. Burada kesinlikle ve kesinlikle bir art niyet söz konusu değil, olamazda.
E. yavuz