yatılı okulda okuyan kırk kız çocuğu ve mezuniyetten bir yıl sonra kaza sonucu ölen arkadaşım anısına...

• 10 Ekim 2015 Cumartesi 01:19:02

1989 yılında bir eylül sabahıydı…Memleketin kırk ayrı şehrinden.. Kırk ayrı kız çocuğu çam ağaçlarıyla dolu bir okulun bahçesinde toplanmıştık.. Çoğumuz bir gece önceden gelmiş ve ana kucağından ayrı geçirilen ilk gecenin gözyaşlarının izini saklıyorduk gözlerimizde.. Sonra hani dedim ya çocuktuk diye.. Birden kaynaşıverdi onca çocuk birbirlerine..
Çocuk günlerimizde ağlayacağımız bir anne omzuyduk birbirimize.. yada bir çarşı iznindeki ilk buluşmamızı anlatacağımız dosttuk, bazen dert ortağı.. yeri geldiğinde kocamaaan bir yürektik....ceza görünüyorsa ufukta; hep beraber çekeriz diyecek kadar kardeştik..
Bir dilim salçalı ekmeği paylaşan ,sigara içerken içmesek de gözcülük yapan.. Her bir ayrı telden çalan.. Ama birleştirince dinlemeye değer bir melodi olan.. Kalbimize ekilen merhamet tohumlarıyla dağılmıştık dört güzel yıl sonundaki bir haziran günü.. öyle bahçeye değil kırk ayrı yerinden geldiğimiz memleketin, kırk ayrı yerine dağılmıştık yine.. Heyecandan öleceğimiz o günü hiç birimiz unutmadık…O gün biz kırk kız kardeş ayrıldık!
Yükselen çam ağaçlarının gölgesinde
‘’Bekle bizi İstanbul’’ diye bağıran çocuklardık biz! Yürekleri tertemiz bembeyaz bulutlardık biz!
Yirmi iki yıl sonra bakın yine birleştik.. Evet var bir kalp ağrımız ve bir yanımız EKSİK.. Ama umutluyuz hayattan hâlâ.. çocuklar getirmişiz sahip çıksınlar diye bırakacağımız dünyaya.. Öyle bir iki değil otuz dokuz güzel kalp, bunca yıl sonra birbirine değdi.. ve şimdi görüyoruz ki bunca yıl ,tam anlamıyla BEKLEMEYE DEĞDİ!
beyazmelek