Herşey değişiyor, altüst oluyor biranda tüm kavramlar.
İlkokulda öğrenmiştim dört mevsimi (şimdi ilköğretim oldu, o bile değişti.) artık dört mevsim yok. Yaz dan kışa , kışdan yaza geçiyoruz.
N oldu peki bizim baharlarımıza.Herşeyi tükettiğimiz gibi onlarıda yitirdik.
Artık yağmurlar yağmıyor.Gözlerimde ki yağmurları saymassak.Onlar da çöl sıcaklarıyla kavrulmuş yüreğimi yeşertmiyor.

Bir hayatı yok ediyorum ben.( Bunu övündüğüm için yazmıyorum , zaten övünebileceğim birşeyler yapmadım ben. )
Hep tekbaşına bıraktım seni.Benimleyken bile yanlızdın.Kocaman bir sevdan vardı,kocaman sözlerin.Belki de bu kocaman sözler ürküttü beni.Ben küçüktüm, sözlerin büyüktü.Tonlarca ağırlık oldu sözlerin kalbimin üzerinde nefes alamadım, korktum.Kimse sevmedi ki beni böyle.Gözlerin gözlerimle konusmadı belki , hiç dalıp gitmesemde gözbebeklerine biliyordum o gözlerin benim için ağladıgını, her gözyasının bir dua olduğunu.

Bir hayatı yok ediyorum ben.
Özledim seni demek ve özlenildiğini duymamak, susmak ...
Her duyduğumda sustum.Sessizliğim acıtmadımı canını ?
Batırmadım mı tırnaklarımı yüreğine ?

Karşılığı varmıydı bu sevginin , olmalımıydı.
Beklentisiz sevgi dedikleri bu muydu?
Beklentisiz de olsa sen sevme beni.
Sana yaşattıklarım için,çocuk kalbini kanattığım için
Nefret et...
Bu sefer sen çekip git.
Git ki, anlayayım geri de kalanın acısını.




Şimdi hangi cevap mutlu eder beni.