Bazen alır başını gitmek istersin ama gidemezsin. Seni senlikten çıkaran o kadar absürt olaylar olur ki etrafında. Sanki başının etini didikliyorlar sanırsın. Gitsen de ne fayda, gittiğin yerlerde içindeki belalarınla birlikte olduktan sonra. En iyisi mi olduğu gibi, geldiği gibi, sürdüğü gibi sürünmek.
Herkes her konuda bülbül kesilir, çünkü herkes her şeyi senden daha çok bilir. Sen bilsen de ne fayda. Ağzını açmaya gör, hemen karşıdaki baskın gelir. Susarsın, “anlat anlat heyecanlı oluyor dersin,” içinden. Bu aslında ya sabır çekmektir.
Bunalırsın kuru kalabalığın içindeki yalnızlığından dolayı. Kibirli insanların ahkâm kesmelerini göz ucuyla izledikçe sorgularsın kendini, acaba bir gün ben de böyle bir kuruntuya düşecek miyim, diye.
Sen, yabancı marka son model arabanla horlarken garibanları, avam tabakasından olsalar da sana insanlıkta belki de beş çekeler be! Öncelikle kırmızı ışıkta geçmez, gereksiz yere korna çalmaz, camdan balgam atmazlar. Etti mi üç. Gerisini sen düşün!
Hayatı ne sanıyorsun sahi? Siyah gözlüklerinin arkasından gördüğün nesnelerin anlamını düşünemeden böbürlenip duruyorsun her hareketinle ama anladığın yok ki! Sahi sence hayat nedir dersem ne dersin? Biliyorum ki beni solda sıfır bırakırsın hayat felsefesi saçmalamakta.
Bir defasında koyuna toklu demiştim de çoban, nasıl gülmüştü bana. İşte o gülüşteki ironide gerçek hayatın olduğunu sorgulamıştım o saatten sonra. Çok konuşmanın çok bilmek olmadığını anladım ama madara olduktan sonra…Neyse zararın neresinden dönersen kardır hesabıyla hayata tutunmak gerek!
Konuşulanlar kırkbeşlik plak gibi cızırdadıkça kulaklarının dibinde sen eski bir şarkıdaki kırık aşkları hayallersin. Hor görülsen de hor görmezsin. Senden üstün olsa ne yazar. Sonu onun da kara toprak senin de.
Uzun lafa gerek yok, bugün de böyle düşündüm işte.