Acıma eğilimi merhamet ten değil kibir den gelir ,başkalarının çektiği azaba bakıp, onların yasını tutarmış gibi yaparak kendi mutluluğuna şükretmektir. kıl payı yırttığın mutsuzluğun diyetini uğursuz, cüretkar bir sadaka gibi dağıtmaktır. işte bu sadaka, iki damla gözyaşı ya da kimsenin bir işine yaramayacak anlık bir yürek burkuntusu kadardır. acıyan, kendini yüce duygulara malik, iyi yürekli bir insan olduğu yalanına inandırmaya çalışır. halbuki bencil bir insandan fazlası değildir. pek tabii bununla yüzleşmeyi aklının köşesinden bile geçirmez

Kendini birinden üstün tutma durumuna dönüşüyor çoğu kez. acıyorsun çünkü nasıl da zavallı, nasıl da acınası, nasıl da çaresiz, nasıl da güçsüz diye düşünüyorsun.oysa birinin çırpınışına, birinin sessizliğine, birinin çaresizliğine, içinde kaldığı çıkmaza acımak ve sadece acımakla kalmak belki de en acınası halidir kişinin.
Özellikle hayata karşı onurlu bir duruşunuz varsa, birinin size acıdığı için yöneleceği eylemler sizi mutlu etmez; aksine kırar. acımak kaynağını, kendini beğenmişlikten alır. her ne kadar erdem gibi anlaşılsa da köreltilmesi gereken bir eylemdir köreltmek için de kendi kendinize "sen önce kendi haline bak diyebilirsiniz.Sevgi ve nefret yoksa içinizde yerini alan bir eğilimdir acımak bir his veya duygu değildir.
Acıdığın insanlara koyduğun kibir duvarından ne feryat duyarsın ne de bir çare olabilirsin.

Berrin K.