KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
VİCDANIN SESİNDEN KORK!
NE ZAMAN GÖZÜMÜ YUMSAM BİR ÇOCUK GÖRÜYORUM MEZARDA, BAŞUCUNDA BEN!
Küçücük yüreğime sığdıramadım sana olan aşkımı o kadar büyüktü ki;dünyaya bile sığmayacak sanır korkardım.
Korkmak nedir hiç bildin mi sen ?
küçücük bedeninle dünyaya bile sığamayan bir sevgiyi kaybetmekten hiç korktun mu ?
Ben korktum.Elim ne zaman bıraksan, bir daha tutamamaktan korktum.Gözlerine her baktığım da bir kez daha göremeyeceğimden korktum.Her gece uykumu bölüp korkuyla uyanıp seni seyrettim. Sanki ;hiç birdaha olmayacak gibi yatarken yanımda,nefes alışlarını dinledim,kalp atışlarını saydım,yüzüne dokundum.
Dokunurken incitmekten korktun mu hiç sen?
Ben korktum .sana her dokunduğumda tenini incitmekten korktum küçücük ellerimle… Sevgim büyürken bende büyüdüm sevgimle ama ,büyümek korkunun kapılarının kapanması olmadı bana.Hele sende beni seviyorken ,yada ben öyle sanıyorken,büyümüş bir kadındım senin sevdanda sana doyumsuz geceler yaşatan ama, yüreğim çocuktu hala seni kaybetmekten korkan ,gök gürlemesinden bile korkup sende saklanan...
Sen hiç büyük bir kadının içindeki çocuk oldun mu? ( korkan)
Ben oldum. Ben o korkan çocuktum...
Sen! o küçük çocuğu öldürdün ve hiç korkmadın. Sen korkmazsın! korku nedir bilmezsin...
Ben her gece her gözümü yumduğum da o çocuğu görüyorum ve ben! mezarının başında ondan af diliyorum. O’nu öldürmene izin verdiğim için, o beni affetse ben affetmiyorum ne seni nede kendimi...
Sen korkmuyorsun ya! korkmazsın ya ! gün gelecek korkunun tadını sende tadacaksın!benden değil o öldürdüğün çocuktan değil kendi işlediğin günahlarının hesabını soran vicdanının sesinden KORKACAKSIN! İşte o vakit ben artık hiç! ama, hiç! KORKMAYACAĞIM! AyNuR
YORUMLAR
Sen hiç büyük bir kadının içindeki çocuk oldun mu? ( korkan)
********
Belki de en zorudur insanın içindeki çocuğun mezarının başında olması... Nedense çok yakın geldi anlattıklarınız bana... Benim de küçük bir çocuğu kaybetmemden dolayı olabilir, bir zamanlar içimde sakladığım çocuğu...
Yazınızı okuyunca Murathan MUNGAN'ın bir şiiri geldi aklıma,izninizle paylaşmak istiyorum o şiiri...
Kırılgan bir çocuğum ben
Yüreğim cam kırığı
Bütün duygulardan önce
Öğrendim ayrılığı
Saldırgan diyorlar bana
Oysa kırılganım ben
Gözyaşlarım mücevher
Saklıyorum herkesten
Ürküyorlar gözümdeki ateşten
Ürküyorlar dilimdeki zehirden
Ürküyorlar o dur durak bilmeyen gözükara cesaretimden
Diyorlar:Bir yanı sarp bir uçurum,
Bir yanı çılgın dağ doruğu.
Oysa böyle yapmasam ben
Nasıl korurum
İçimdeki çocuğu?
Bir yanım çılgın nar ağacı
Bir yanım buz sarayı
Kaleminize sağlık...
Kaç
hayat yaşanır
bir ömre, kaç yaşam sığar
Aldanıp yaşama
kaç kere doğar yeniden
kaç kere
ölebilir insan
Çevir gözlerini içlerine
At bir adım daha
İlerle
korkma uçurumlarından
Alıştırıldığımız yaşam
kendi yaşamımız değil
İç savaşlarımızda yenen de
yenilen de biziz
Öldürmek için peşine düştüğümüz
kendi yaşamımız
yoluna tuzaklar kurduğumuz avımız
kendimiziz.
Korkma
yürü yollarına
Salına salına
sarsıla sarsıla
Henüz ıslak ve nemliyken
şekillendir
Bittiğinde öğrenilen yaşam
neye yarar
SUSTUM
O
K
U
D
U
M
Ve kutladım yazarı.
tebrıkler AYNUR hanım güzeldi.
"Sen hiç büyük bir kadının içindeki çocuk oldun mu? ( korkan)
Ben oldum. Ben o korkan çocuktum...
Sen! o küçük çocuğu öldürdün ve hiç korkmadın"
***************
Olamazlar ki... olsalar eğer bizi incitemezlerdi...severlerdi kendi korkularını sever gibi...öperlerdi en hassas yerinden bu yürekleri...ahh ben derim ki böle içime dolan yazıları okudukça su gibiydi...tebrikler...sevgimle hep NeNa
