Hüzün yüklüdür şiirler genellikle..
Aşk dedikleri;sevilene kavuşamama haliyle feryat figan dolaşır ortada şairler. - ki aşk hep kavuşulamayanadır nedense?- Gönülü dağlarlar,karalar bağlarlar,sesle ağlarlar
şiirlerinde.Geceyi katarlar hüzüne yataklık etsin diye "ama" larına."Gece hüzün korkar" derler..

Hep kandırmacadır aslında. Hüzün seçimdir sadece. Sadece kendi seçimidir insanın..
Bilinmez bir nedenle insan sever acı çekmeyi ya da kendine acı çektirmeyi, ağlamayı, kendine acımayı.. Ama kendine bile söyleyemez bu hali sevdiğini. Bu halde olmanın mutluluğudur hüzün dediği. Çoğa karşı azı seçimidir.. Göremez..

Einstein karanlık diye birşeyin varolmadığını söyler; karanlığın, aydınlığın düşük şiddetinin olduğunu..
Karanlığın derecesi yoktur çünkü. Aydınlığın vardır hep;bir mumdur,iki mumdur... yüz mumdur..
Hüzün de böyledir işte; Mutluluğun az şiddetli hali.Göz gözü görmediğindendir bütün o feryat figan..
Ama yine de mutluluğun halidir. Bir mumdur?.. İki mumdur?..
Orası size kalmış..